O Θίασος
Ρόλοι κι αισθήματα σ’ αρχαία διανομή
γέρος ο χρόνος σαν μουγκός υποβολέας
μπουλούκια οι έρωτες σε άγονη γραμμή
να σε τυφλώνει ο καπνός κι ο προβολέας
Ξεφτίλα χρώματα κι η πρόβα στα σκαλιά
και στις κουίντες ο καιρός ο θεατρώνης
πόσο μ΄αγάπησες με ψεύτικα φιλιά
και με το ρόλο με πουλάς της Αντιγόνης
Οι μάσκες πρόσωπα με μάτια ανοιχτά
μπήγουν τα νύχια τους βαθιά στο μέτωπό μου
δυο μεροκάματα το μήνα αρπαχτά
δέκα τσιγάρα το πολύ το μερτικό μου
Τα καμαρίνια με δυο μέτρα κουρελού
πούδρες και μάσκαρα και κόκκινα κραγιόνια
στα Παναθήναια η δόξα του φαλλού
στίβα πηγαίναμε στα βρώμικα βαγόνια
Μητέρα νύχτα μου λεχώνα μου σιωπή
στην Τρίτη Πράξη και ο ρόλος του θανάτου
αυλαία γύφτιασσα στο τέλος ποιος θα πει
σ’ ένα μπορντέλο στην παλιά Ακομινάτου
Άδεια τραγούδια με σαράντα πυρετό
όταν πεθάνω να με θάψετε στη Θήβα
σαν τον Οιδίποδα τυφλός να περπατώ
η μοίρα είναι του θιάσου μας η ντίβα
Αυτός ο θίασος απόψε θα καεί
και στον εξώστη θα λεγάει η γαλαρία
μονάχοι μού πες πως πεθαίνουν κι οι θεοί
και των ανθρώπων πως τελειώνει η ιστορία
Έρωτας Αρχάγγελος
Σάββατο χαράματα μπρος στην Αχερουσία
χόρεψα ζεϊμπέκικο πάνω στην φωτιά
βήματα γενέθλια για την αθανασία
κι όλες οι αγάπες μου μία ξενιτιά
Πήρα από τα μάτια σου λίγο μαύρο χρώμα
κι έβαψα τα ρούχα μου -μάνα μη με δεις-
την στερνή κουβέντα σου την θυμάμαι ακόμα
σαν χορεύεις μου ΄λεγες, να ‘σαι ο Διγενής
Βλέμματα χαράξανε στις μαύρες τις οθόνες
κι οι τυφλοί προφήτες προδίδουν τους χρησμούς
έρωτας αρχάγγελος σαν τις παλιές εικόνες
κι ο χορός του κόσμου ραγίζει τους αρμούς
Πήρα από τα μάτια σου λίγο μαύρο χρώμα
κι έβαψα τα ρούχα μου -μάνα μη με δεις-
την στερνή κουβέντα σου την θυμάμαι ακόμα
σαν χορεύεις μου ΄λεγες, να ‘σαι ο Διγενής
Είναι τα τραγούδια μας ηφαίστεια που καίνε
σώματα κι αγάλματα βγάζουνε φτερά
τα αρχαία πάθη μας και τα φιλιά σου φταίνε
κοίτα αναστήθηκα για δεύτερη φορά
Πήρα από τα μάτια σου λίγο μαύρο χρώμα
κι έβαψα τα ρούχα μου -μάνα μη με δεις-
την στερνή κουβέντα σου την θυμάμαι ακόμα
σαν χορεύεις μου ΄λεγες, να ‘σαι ο Διγενής
Αχ! Ελλάδα μου πού πας
Με λωτούς και γιατροσόφια
Και τα όνειρά σου ψόφια
Προσπερνάς το δυο χιλιάδες
Με θεούς πορτοκαλάδες
Αχ! Ελλάδα μου πού πας
Σε ποιον ώμο ακουμπάς
Στον καθρέφτη σου γελάς
Δίχως πρόσωπο Ελλάς
Αχ Φραγγογιαννού καμπούρα
Μια ζωή ανεμοδούρα
Στο παλιό σου μεσοφόρι
Άγγελοι και Εωσφόροι
Οι φίλοι μου δεν έχουνε ονόματα
Οι φίλοι μου δεν έχουνε ονόματα
αβάφτιστοι γυρίζουνε στην πόλη
τα μάτια τους παλιά αποτυπώματα
τους φίλους μου τους πέτυχε το βόλι
Οι φίλοι μου δεν στέλνουνε μηνύματα
χαράξανε στην πέτρα δυο σημάδια
στο πρόσωπο του κόσμου τα διλήμματα
οι φίλοι μου δεν βγαίνουνε τα βράδια
Που μας πάει ο καιρός
σε ποια πόλη του νόστου
κι αν βρεθείς μοναχός
μιαν απάντηση δώσ’ του
Οι φίλοι μου χορεύουνε χαράματα
σε κέντρα μακρινά και ρημαγμένα
στη πόρτα τους χιλιάδες τα εντάλματα
οι φίλοι μου δεν μοιάζουν με κανέναν
Που μας πάει ο καιρός
σε ποια πόλη του νόστου
κι αν βρεθείς μοναχός
μιαν απάντηση δώσ’ τοy
Οι φίλοι μου σωπαίνουν τα μεσάνυχτα
σαν ίσκιοι μακρινοί με δίχως σώμα
τα λόγια τους παράθυρα ορθάνοιχτα
οι φίλοι μου αντέχουνε ακόμα
Τα λόγια ανατέλλουνε
Τα λόγια ανατέλλουνε τις νύχτες σαν αστέρια
Και στη φωνή σου ψάχνουνε να βρούνε τις σιωπές
Το γόνατό σου χάραξες μια νύχτα με μαχαίρια
Να δείξεις πως μπολιάζουνε τις άγριες ελιές
Και στο δεξί το χέρι σου στο μπράτσο από κάτω
Μια μαχαιριά ο πατέρας σου σού έκανε μικρή
Σε μια γενέθλια γιορτή ξημέρωμα Σαββάτο
Γιατί έμοιαζες της μάνας σου που αγάπησε πολύ
Και ένα βράδυ αδειανό σβηστό και μεθυσμένο
Εκέντησες στον ώμο σου ένα μικρό τατού
Που χρόνια τρώει το σώμα σου κι ακόμη πεινασμένο
Σαν το παλιό το όνειρο που ξαγρυπνά παντού
Μια γύφτισσα σου έκανε τρύπα στον αφαλό σου
Και σκουλαρίκι κρέμασες και στον αστερισμό
Το δαχτυλίδι το’κρυβες μες στο προσκέφαλό σου
Μ’ ένα σταυρό της μάνας σου που φόραγες χρυσό
Και μια φορά που ήσουνα βαθειά αποκοιμισμένη
Εγύρεψα στα χέρια σου να πιάσω τις πληγές
Και συ μέσα στον ύπνο σου γελούσες μεθυσμένη
Και κράταγες τις χούφτες σου σαν τη γροθιές κλειστές
Απόπλους
Με τον Πολικό Αστέρα και με πρίμο τον αγέρα
Σάββατο μπαρκάραμε.
Μια ζωή με δίχως φάρο τον γελάσαμε τον Χάρο
άιντε και σαλπάραμε.
Και ο ήλιος βασιλεύει κάθε μέρα ταξιδεύει
με παλιό φυλλάδιο.
Τα φεγγάρια μεθυσμένα χρόνια μου ξενιτεμένα
με τ’ αυτί στο ράδιο.
Το κρασί με την κανάτα κι όλα τα μαντολινάτα
σου ‘φερα απ’ τη Ζάκυνθο.
Κι όταν πέσαμε στο χώμα βρήκα στο γλυκό σου στόμα
γιασεμί κι υάκινθο.
Κίρκη μου και Λαιστρυγόνα, Παναγιά μου και Γοργόνα
έχω πόνο αιώνιο.
Μες στα μάτια στο Αιγαίο μέθυσα και πάλι κλαίω
μ’ ένα δάκρυ Ιόνιο.
Πυρρίχιος
Σε πανηγύρια φαλλικά
τα λόγια σου μεταλλικά,
με όνειρα βεγγαλικά
ξανά σε ζητιανεύω.
Και στου κορμιού τις αλυκές
Δεκαπενταύγουστο με καις,
και στις γιορτές τις Ορφικές
πυρρίχιο χορεύω.
Τα χρόνια καίνε σαν φωτιά
ζωή στο θάνατο μπροστά
με μια ψυχούλα σώμα.
Και με τροπάρια φιλιά
τραγούδια μου δημοτικά
που άγιασα το στόμα.
Μέσ’ του μυαλού το αχανές
απ’ τις παλιές τις Αχαρνές,
μέσα σε νύχτες ορφανές
τυφλός σ’ αναζητάω.
Σαν νυχτερίδες οι ψυχές
βγαίνουν τις νύχτες μοναχές,
μα τις δικές σου τις αρχές
σαν μοίρα τις κρατάω.
ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ του Δημήτρη Λέντζου
1997 «ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ ΤΑΞΙΔΙ ΘΑ ΣΕ ΠΑΩ» (δύο τραγούδια σε μουσική του Μιχάλη Τερζή με ερμηνευτή τον Τάκη Κωνσταντακόπουλο)
1997 «ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ» (τέσσερα τραγούδια σε μουσική του Μιχάλη Τερζή με ερμηνευτές τη Μαρία Σουλτάτου και τον συνθέτη)
2000 «Η ΩΔΗ ΤΩΝ ΟΔΩΝ» (οχτώ τραγούδια σε μουσική του Μιχάλη Τερζή, με τη Μαρία Σουλτάτου, τον Κώστα Μάντζιο, τη Λένα Αλκαίου και τον Παντελή Θεοχαρίδη)
2002 «ΠΑΡΑΒΑΣΙΣ» (εννέα τραγούδια σε μουσική του Μιχάλη Τερζή με τη Μαρία Σουλτάτου και τον Κώστα Μάντζιο)
2003 «ΜΕΘΥΣΜΕΝΟ ΑΛΟΓΟ» (πέντε τραγούδια σε μουσική του Μιχάλη Τερζή με τον Γιώργο Μπαγιώκη)
2005 «ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ» (πέντε τραγούδια σε μουσική του Μιχάλη Τερζή με τη Μαρία Σουλτάτου)
2007 «ΕΡΩΤΑΣ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ» (δεκαπέντε τραγούδια σε μουσική του Χρήστου Λεοντή με το Δημήτρη Μητροπάνο, το Νίκο Δημητράτο, τον Παντελή Θαλασσινό, το Δώρο Δημοσθένους, τη Μαρία Σουλτάτου και την Ιωάννα Φόρτη)
2008 «ΣΤΗ ΔΙΑΠΑΣΩΝ» (νέα εκτέλεση του τραγουδιού «Έρωτας Αρχάγγελος», σε μουσική Χρήστου Λεοντή, από το Δημήτρη Μητροπάνο – χρυσός δίσκος, 15.000)
2009 «ΦΑΓΙΟΥΜ» (δώδεκα τραγούδια σε μουσική του Νεοκλή Νεοφυτίδη με το Μανώλη Μητσιά, τη Σοφία Παπάζογλου, το Δώρο Δημοσθένους, το Μανώλη Πασχαλίδη και τον ίδιο το συνθέτη)
2010 “ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ ΟΙ ΦΙΛΟΙ” (συμμετοχή στο δίσκο του Γιώργου Νταλάρα με το τραγούδι “Κρυφή αφή” σε μουσική Μιχάλη Τερζή)
2010 “ΑΠΟΠΛΟΥΣ” (έντεκα τραγούδια σε μουσική Μιχάλη Τερζή με τον Γιώργο Νταλάρα, τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τον Κώστα Μακεδόνα, τον Παντελή Θεοχαρίδη, τον Γιώργο Μπαγιώκη, τον Γεράσιμο Ανδρεάτο, την Σοφία Παπάζογλου και την Πίτσα Παπαδοπούλου)
Κύριε Μίχο, πολύ εύστοχες οι παρατηρήσεις σας, ξεδιαλύνουν ένα τοπίο.
Ο Δημήτρης Λέντζος είναι ένας -όπως φαίνεται- διαβασμένος στιχουργός που γράφει με βάση τις εμπνεύσεις του δεν γίνεται -ακόμα- έμπνευση ο ίδιος. Θέλω να πω οτι κατασκευάζει ωραίους στίχους -δεν είναι υποτιμητικό αυτό- νομίζω όμως πως πρέπει να ελευθερωθεί, να γράψει με βάση την καρδιά και όχι τη λογική του. Επιλέξαμε τους λιγότερο λαικούς στίχους του, τους πιο έντεχνους θα λέγαμε. Στον καινούριο δίσκο, Απόπλους, είναι πιο λαικός, πιο άμεσος. Αν τον ακούσετε, κύριε Μίχο, ίσως αναθεωρήσετε ορισμένες απόψεις σας.
Πάντως ο Λέντζος καλύπτει ένα κενό που άφησε ο Ηλίας Κατσούλης, καλύπτει ένα κενό στιχουργών που δεν βιάζονται να καταγράψουν τη μελαγχολία τους…ή την αφαιρετικότητά τους σε σημείο ανυπαρξίας. Διαβάζοντας τους στίχους του, διαβάζεις μικρές ιστορίες, διαβάζεις διακειμενικά. Για αυτό και η ύπαρξή του καθίσταται πολύτιμη.
Μια χαρά τα είπε ο Μίχος. Και κυριλέ. Προσωπικά διαβάζοντας τους στίχους του κ. Λέντζου, πιστέψτε με, αγχώθηκα! Δεν μπορούσα να αναπνεύσω! Λες και κάνει έναν αγώνα δρόμου, προκειμένου η επόμενη εικόνα να είναι πιο ποιητική από την προηγούμενη, η μία μεταφορά πιο πρωτότυπη από την άλλη. Είναι τόσο φορτωμένα τα τραγούδια του από εικόνες και σύμβολα άλλοτε φθαρμένα, άλλοτε αυθαίρετα που δε μένει χώρος να τοποθετήσει κανείς δικά του βιώματα και συναισθήματα. Από το ύψος τους καταρρέουν συνήθως οι προθέσεις, κι εγώ κάθομαι και μονολογώ από χτες το βράδυ “καθόμουνα στον Λέντζο και έπινα καφέ, και βλέπω έναν άλλο μαζί με σένανε”. Τόσο απλά. Ούτε αστέρια ούτε μαχαίρια. Και στην τελική πόσα μαχαίρια πρέπει να έχει κανείς για να χαρακώσει ένα γόνατο;
Οι σύγχρονοι στιχουργοί τραγουδιών περιμένουν φαίνεται
από τη μουσική και την καταξιωμένη φωνή της φίρμας
να εξυψώσουν τους στίχους τους
Αλλά με το μέτρα-πέτρα
ή το ρίζα –γκρίζα
-μας τα ΄χουν πει κι άλλοι κατά κόρον-
δεν ταξιδεύει το πράγμα
Ό,τι κι αν ακούσεις σου θυμίζει λίγο ή πολύ από επιτυχημένο παλαιό
Το επισημαίνεις αμέσως όταν ακούς τραγούδι, που οι συντελεστές του το κατεβάζουν με αξιώσεις στην αγορά
Είναι βαρετό πια
και προπαντός όταν επιχειρούν
με χτυπητές ποιητικές φράσεις να εντυπωσιάσουν,
να σώσουν δήθεν ποιότητα και βάθος νοήματος
Φυσικά οι εξαιρέσεις δε λείπουν αλλά είναι ελαχιστότατες
Δ. Λέντζος
Τι να πεις και τι να γράψεις για έναν άνθρωπο
που κουβαλάει στην πλάτη του μια βαποριά
(το όλο φορτίο ενός πλοίου) εκφραστικά curricula .
Πως να κρίνεις τον γραφιά που κάθε του στίχος
είναι ένα πτυχίο ποιητικής ικανότητας .
Ένας λόγος μια γραφή με συνέπεια και όχι
τυχάρπαστος , ελαφρόμυαλος .
Τι να πεις τέλος για κάποιον που σε σεργιανάει
σε ποιητικά boulevard.
Να είναι πάντα καλά .
Το μόνο που μπορώ να πω εγώ είναι ότι δεν κρίνω ανθρώπους ούτε βιογραφικά σημειώματα, αλλά τρία-τέσσερα ποιήματα που έτυχε να διαβάσω. Μέχρι εκεί. Μακάρι όλα τα υπόλοιπα που δεν έτυχε να διαβάσω ή να ακούσω να είναι αριστουργήματα. Και φυσικά, να είμαστε όλοι καλά, όχι μόνο ο ποιητής.
Υ.Γ. Προσοχή μόνο, μήπως με όλα αυτά τα προσόντα που επιδαψιλεύετε περάσει αυτές τις πονηρές μέρες κανένας νόμος και πρέπει να δίνουμε ΑΣΕΠ για να βγάλουμε ποιητική συλλογή:)
Αγαπητέ χ2
Αν γίνει κάτι τέτοιο , να είναι καλά
η λαϊκή ρήση “με τον παρά μου και
την κυρά μου”