Δημήτρης Καπετανάκης, Ποιήματα

1.

Όσο και να τρίβεις με στάχτη τις ενοχές
η προδοσία θα έχει πάντα
τη μυρωδιά του φιλιού
από καμένα χείλη

2.

Όταν αφήσαμε τα χέρια
δεν έμεινε τίποτα
απʼ τη θερμότητα της συνάντησης
το λυρισμό της τριβής
Όλη αυτή την ενέργεια που αναλώθηκε
σε παρανάλωμα στίχου

3.

Μην υποτιμάτε τα βουβά δάκρυα
Όποιος μένει ώρες πολλές στο σκοτάδι
καταλαβαίνει
πόσο εύκολα ασκείται το βλέμμα
Διαβάζει και στη σιωπή
τα καλύτερα ποιήματα

4.

Παρόλη την εμφανή ανακρίβεια
το ήξερα πως τα φαινόμενα απατούν
Ειδικά αυτές τις δυσανάλογα
φωτεινές νύχτες
κάποιου μεσημεριάτικου ονείρου

5.

Ποιος έριξε
αυτό το βέλος που τρύπησε το μπαλόνι
της νοσταλγίας
κι αδειάζουν οι έρωτες
σαν τα χρόνια που πέφτουν από τα σύννεφα
χωρίς αλεξίπτωτο

6.

Ένα θάμβος στο κρύο τζάμι
ποτέ δεν καταφέρνει να λησμονήσει
τη ζεστασιά του παιδιού
που κρύβεται πίσω από κάθε μεσήλικο δάκρυ

7.

Να προσέχεις
τη σιωπή που θυμάται

παλιά λιμάνια
τετριμμένα ναυάγια
ραγισμένα σκαριά

Να προσέχεις
τις εντομές
και τα κενά εγκατάλειψης
σε κάθε γαλβάνισμα στίχου

Βουλιάζουν εύκολα οι λέξεις
στη μνήμη

8.

Κλαυσίγελος

Έδενε κόμπους σφιχτούς στο λαιμό
να πνίξει τη λύπη
Πνιγότανε
κάθε νύχτα πότε στο γέλιο
πότε στο κλάμα
κι ήταν ο μόνος τρόπος
νʼ αναστηθεί

9.

Παιχνίδι

Σημάδευαν τη ροή των πραγμάτων
τραβώντας πάντα το ίδιο χαρτί
πίστεψαν στην ίδια
κούπα της μοίρας
μα η ζωή…
όλο ανακάτεμα

10.

Εύθραυστο

Τα παλιά σπίτια μας κοιτάνε στα μάτια
Δεν αγγίζονται
Μονάχα αγγίζουν εύθραυστες μνήμες
βγάζοντας κάτι σπασμένα φτερά
αποδημούνε πάντα την άνοιξη
επιστρέφοντας το χειμώνα
σαν άρρωστα παιδιά
στο κρεβάτι του νόστου

11.

Αμετάφραστο έμεινε
πάλι το ποίημα
και δεν ξέρω αν είναι ατέλεια ή χάρη
μόνο τα χρώματα να σε καταλαβαίνουν

12.

Όσο κι αν επιμένεις
να σβήνεις τις τρύπες με γομολάστιχα
όταν βρέχει μελάνη
το παρελθόν διάτρητο
θα στάζει πάντα στον μέλλοντα
κάθε λέξης

13.

Αυτή η βεβαιότητα που σε ορίζει
με καταργεί
σαν έγγραφο
που πέρασε στο πρωτόκολλο
των αισθημάτων

14.

Ακρωτηριασμένα
όπως πάντα τα όρια
ανάμεσα στην αγάπη που καίει
και τον έρωτα
που γίνεται
πυροτέχνημα

15.

Κλεισμένο στο φως
ένα μικρό έντομο
διαγράφοντας κύκλους
επαναλαμβάνει
το τέλος μια ιστορίας
που μόλις άρχισε να δραπετεύει
στο θάνατο

16.

Ερωτικό

Από στόμα σε στόμα
από φιλί σε φιλί
περπατώντας το σώμα σου
πόσα σκαλιά κατεβήκαμε
μέχρι νʼ ανέβουμε στην αγάπη

17.

Ανέραστη νύχτα
Όσο και να γέμιζε το ποτήρι της
με πανσέληνο
δεν κατάφερε να μεθύσει

18.

Δεν άλλαζε δρόμο
Περνούσε πάντα από το ίδιο φως στο σκοτάδι
το σκοτάδι στο φως και τανάπαλιν
μέχρι που κάηκε σʼ αυτή τη ροή
εναλλασσόμενων αισθημάτων
λίγο πριν βάλει το χέρι στην πρίζα

19.

Δεν είναι άλλο η ποίηση
απ΄την απόπειρα
να χωρέσεις σε λίγους στίχους
το νόημα μιας ζωής
χωρίς να τσαλακώσεις το δέρμα της μνήμης
Κι ας επιμένουν οι κριτικοί
πως κάθε ηλικιωμένη νεότητα
έχει το τίμημά της

20.

Κι ας μην σε βλέπω
Συνέχισε εσύ να κοιτάς
πίσω απʼ τα μάτια
να μʼ απαγγέλεις αθόρυβα
να με φιλάς όπως οι λέξεις
τα στόματα
και ας κολλήσουν τα χείλη μας
γρίπη ονείρων

21.

Αυτό θα πει αγάπη
Να σου δίνω τον κόσμο όλο
και να μου χαρίζεις τα μάτια σου
για να τον βλέπω

22.

Δεν είναι λέξεις αυτές
Είναι γλυπτά ονόματα
που λαξεύουμε
για να σώσουμε
κάτω απʼ το μάρμαρο
την ψυχή των πραγμάτων

23.

Δεν ξέρω γιατί
ψάχνουμε πάντα
το πρώτο γράμμα του έρωτα
στη λήγουσα κάθε λέξης

24.

Από τόσο εύφορα μάτια
πώς κατάφερες να γεννήσεις
άγονα βλέμματα

25.

Μήπως τʼ αστέρια
είναι τα δάκρυα του ήλιου
που πέφτουν στη νύχτα ;

Δημήτρης Καπετανάκης

Γεννήθηκα το 1978.
Μεγάλωσα και ζω στη Βέροια.
Σπούδασα Συντηρητής Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης.
Ποιήματά μου δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Μανδραγόρας
(τεύχος 41, Νοέμβρης 2009 και 42, Μάιος 2010).