ΠΑΝΤΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Ο δικός μου δρόμος με οδηγεί πάντα εκεί,
στην Πόλη των επιγόνων
(οι πρόγονοι έχουν εκδημήσει σαν τα πουλιά,
άγνωστοι οι τόποι της ταφής
και η μνήμη της ζωής τους,
χώματα και χόρτα ξερά
σε χέρσα γη),
ο δικός σου δρόμος κατάντησε διπλή λεωφόρος
που διακόπτεται ολοένα απ’ την κίνηση
του Οσμάνμπεϊ, του Κουρτουλούς, του Σίσλι,
μέσα στη φασαρία μόλις που πασχίζεις να πάρεις ανάσα
για λογαριασμό αυτών που αντάλλαξαν την Αγάπη με τη Φυγή.
Μια απέραντη προκυμαία με ελλισμένα πλοία η ζωή
με τις μέρες να ξοδεύονται άσκοπα
στα τραμ και στους ίδιους καπνισμένους τόπους,
όπου χιλιάδες ψυχές σπεύδουν τα πρωινά για τον επιούσιον
επιστρέφοντας αργά τα μεσημέρια με άλλο πρόσωπο.
Στις ψυχές της νύχτας είδα και πάλι το φως της σελήνης,
χαμένο ολότελα σ’ εκείνο του ήλιου
και στην υγρασία της αυγής.
Οι εκκλησίες και τα τζαμιά,
μνήμη ανεξίτηλη στα σκιερά τα σοκάκια,
μάρμαρα που λάξευσε το αίμα
και η βροχή αιώνων
του Φατίχ και του Σουλταναχμέτ
και του Σουλεμάνιγιε την υπερηφάνεια.
Σε τόπους όπου περιφέρονται σήμερα τυφλοί τουρίστες,
τα παιδιά κυνηγάνε κι απόψε το ίδιο όνειρο,
σβηστό στα μάτια των γονιών τους.
**
ΑΛΛΕΠΑΛΗΛΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ
Όσο κι αν έψαξα μέσα στις ρυτίδες του χρόνου,
στα δαιδαλώδη μονοπάτια του νου,
σε πολιτείες που ακαριαία σκοτείνιασαν
από το θέλημα του Θεού,
όσο κι αν διέσχισα με τα πόδια, φαγωμένα από τις πορείες,
την ίδια απόσταση Ισπαχάν – Σιράζ – Κερμάν
δεν σε βρήκα, όπως ήλπιζα, σκυφτό από έγνοιες,
παρά ένα παράθυρο από όπου αγνάντεψα
την πνοή του ανέμου, ίδιου με τους ήχους της αγάπης
που συνεχίζει να καλύπτει τα μάτια και το στήθος,
ήχος μονότονος που κατευθύνει ακόμα τη ζωή μου
πάντα προς σε σένα με την ίδια δύναμη,
βυθισμένη για πάντα στο κατάξερο χώμα,
προς εσένα που δεν αναγνώρισες ποτέ στοργή
παρά της ερήμου την παγωνιά και το θάλπος,
τα πλίνθινα ερείπια μιας άλλης εποχής,
κάστρα που για να υψωθούν πολλοί μαρτύρησαν,
κτήρια στο χρώμα της ώχρας ικανά
να στεγάσουν όλα σου τα ανομήματα
για τα οποία αυτοπροαιρέτως τάχθηκες,
επιτρέποντας μόνο τη σαγήνη της νύχτας να σε καλύπτει,
εσένα, ένα είδωλο άγνωστου Θεού που γέρνει με τα χρόνια
λαξευμένο από βροχή και άμμο.
Βαδίζοντας στους ίδιους δρόμους
ελπίζω να βρεθούμε κάποτε σε εποχές
που ανταποκρίνεται η επιθυμία με τον πόθο,
η καλοσύνη με την προσφορά,
δίνοντας προτεραιότητα στον σταματημένο χρόνο,
όταν τα μάτια λάβουν το αντίκρισμα της αποδοχής,
ξεκάθαρο από τις ασχολίες των αξιωμάτων
μιας ζωής μονότονης και άδειας.
Μεσημέρι της 15/9/21
`
**
ΓΕΦΥΡΑ ΛΙΟΣΙΩΝ
Τα χέρια που με πήραν από τη βρεφοδόχο
ήταν μιας μητέρας που μεγάλωσε έξι παιδιά.
Σαν τα κλωνάρια ψηλής λεύκας που γέρνουν ελαφρά στον αέρα της πόλης
φαντάζει ακόμα η ζωή μας, σκορπισμένη καθημερινά μέσα στα σκιερά πεζόστρατα.
Τα πρόσωπά μας πάντα αλλοιωμένα μέσα στο τζάμι της βιτρίνας,
όπου στεκόμαστε μήπως και καταδεχτεί ο ανώνυμος πελάτης
και μας χαρίσει κάποιο κέρμα για να περάσουμε τη μέρα
με υπομονή ίσαμε την κρύα νύχτα κάτω από τη Γέφυρα της Λιοσίων
καλυμμένοι με χαρτόνια που νοτίζει η βροχή και ξεραίνει ο ήλιος.
Κάτω από τη σκέπη της γέφυρας μετράμε τα διερχόμενα αυτοκίνητα,
μέσα στην τερπνή καταφυγή της περιμαζεύουμε κάθε απόγευμα σκέψεις και κινήσεις της ζωής
έχοντας για συντροφιά μικρά παιδιά, διχασμένα ανάμεσα στη χαρά και τον λυγμό
να παίζουν αφοσιωμένα το παιχνίδι τους.
Ανταλλάσσοντας οι ανώνυμοι πολίτες
το καθήκον του εφησυχασμού
με κέρματα λίγων λεπτών σε τρυφερές παλάμες
διατηρούν ακόμη μια μέρα τη νάρκη.
`
**
ΜΥΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Κύριε, τα χέρια μας είναι κενά από δώρα
και οι προσευχές λειψές στα χείλη μας.
Κάνε να λάμψουν και πάλι οι παλιές μας στιγμές
μέσα σε ξέφωτα και πλακόστρωτα που αντηχούσαν
οι φωνές των παιδιών ίσαμε το τέλος της μέρας.
Από τα ανοιχτά παράθυρα ας εισέλθει το έλεός Σου,
όπως αυτό του άπλετου φωτός, του αέρα,
του χιονιού και της βροχής.
Κι αν μας ξεχάσεις, στη διαθήκη των ικεσιών
ακόμα υπάρχει μια μυστική προσευχή,
ανάμεσα σε άλλες που φιλοτεχνούν
τις διάπλατες Πύλες της Συγγνώμης,
ύστατο καταφύγιο και τερπνό βάλσαμο
κάθε αδυναμίας και απόγνωσης,
ικανό να ξυπνά από τον ιερό λήθαργο
ακόμη και την ατέλειωτη στρατιά των αγίων,
έτοιμη να εκπληρώσει κάθε παράκληση.
`
**
Η ΦΥΣΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΤΟΤΕ
Τώρα που έγινες παππούς,
λησμόνησες ολότελα της πρώτης νιότης
τις παρεκτροπές και τις ατασθαλίες,
μέσα σε δωμάτια ακατάστατα
με ανύπαρκτο τρεχούμενο νερό
και το ηλεκτρικό κομμένο,
πατημασιές πάνω στη σκόνη
(ακόμα και οι ήχοι του δρόμου έξω
είχαν σιωπήσει, λες και συνωμοτούσαν),
ενώ η γάτα πάνω στον μπουφέ
σας κοίταζε με απόλυτη φυσικότητα
με τη λωρίδα του ήλιου αφημένη επάνω της
περιμένοντας της σκηνής την ολοκλήρωση
για ν’ απαιτήσει το φαγητό της.
Με τον γάμο απέκτησες κι εσύ
όλα τα σουσούμια της ασάλευτης ζωής
την καθημερινή στης γειτονιάς τύρβη,
τις φτηνές υποχρεώσεις και τα καθιερωμένα,
εκείνα με τα οποία τέρπεται και επιβάλλει
η αδάμαστη γυναικεία φύση,
που ξοδεύει τόσο απερίσκεπτα τον χρόνο της
μέσα στης μονοτονίας την επιταγή
και στον εφησυχασμό της αιώνιας νάρκης.
`
**
ΥΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΦΩΣ
Ό,τι σε δυναμώνει και υπερισχύει
στην καθημερινότητα των ανεπαίσθητων επαναλήψεων,
όπου επικρατεί κατά πάντων της διάρκειας η ερημία,
είναι επειδή επιθυμεί να σε καταστρέψει
έτσι, αργά κι ανείδωτα,
παγιδεύοντας εσένα και τον κόσμο σου,
αυτόν που βλέπεις να χαράζει τα πρωινά
πάνω από επάλξεις, αλάνες και χαμόσπιτα,
πάντα μέσα στη δική του επικράτεια,
πάντα μέσα στη δική του νομοτέλεια,
ενώ εσύ, εγκλωβισμένος και βιαίως συρόμενος
από τις σκιές του μυαλού,
μόλις που σαλεύεις πάνω στο λιθόστρωτο
κάτι ακατάληπτο κάθε φορά ψιθυρίζοντας.
**
ΝΕΑ ΜΑΛΓΑΡΑ
Θέλω να μου αποκαλυφθείς,
μήπως και προσθέσω στα σκιερά σου λόγια
άλλα τόσα για μένα, αποτρόπαια τότε,
ενώ σήμερα, εντελώς ανώδυνα,
στης γλωσσικής ανεπάρκειας την ανεπαίσθητη φθορά.
Ύστερα βουρκωμένοι απ’ το ηλεκτρικό φως της εθνικής
με τα βαριά τροχοφόρα και τις κόρνες,
βαδίζοντας μακριά από τους κοσμικούς βάλτους
να πάρουμε επιτέλους όρκο
πως η επόμενη συνάντησή μας δεν θα γίνει τυχαία,
μέσα στη σκιά που μας κάλυψε παλιά,
στους δρόμους μιας πόλης που λησμονώ το όνομά της,
αλλά σε γιορτή χαράς σε υπαίθριο μαγαζί
με τα φυλλώματα των γερασμένων πλατάνων
διάφανα από το δυνατό φως
και τους νυσταγμένους καλεσμένους
αμέτοχους ακόμα μια φορά στη ίδια μουσική
χωρίς πρόσωπα παιδιών κολλημένα
σε τζάμια θολά και ραγισμένα.
**
ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ
Αδυνατώντας να σε ξαναδώ,
ας σε ακούω τουλάχιστον αραιά και πού,
έστω για λίγο, στο τηλέφωνο,
μήπως κάποια απατηλή χαρά νοτίσει
τη βασανισμένη ψυχή και το σώμα.
Κι όταν δικαιολογημένα χάνεσαι,
σε καθημερινές και κοπιαστικές μέριμνες
του μονοσήμαντου δημοσιοϋπαλληλικού σου βίου,
τότε είναι που νομίζω πως σε βλέπω
να τρέχεις εσπευσμένα παντού,
λες και σε καταδιώκει ο χρόνος και η ανάγκη,
ακόμη κι όταν βρίσκεσαι με συναδέλφους
στα ίδια γραφεία με το χαμηλωμένο φως,
όπου έγγραφα αναμένουν επικύρωση,
ενώ οι άνετες πολυθρόνες και τα αφεψήματα,
απαλύνουν κι αυτή τη φορά κάπως την αψιμαχία
για το αιωνίως ζητούμενο,
με τη ολιγόλεπτη αυτή επαφή
και την επιθετική επικοινωνία.
Ανέκαθεν είχα ν’ αναμετρηθώ με πολλά,
και με άλλα τόσα να παλέψω,
σκηνές τετελεσμένες και μάταιες,
κρέμονται ακόμη σαν εικόνες στον ίδιο τοίχο,
κυριαρχώντας νύχτες και νύχτες στα ενύπνια.
Ωστόσο, η ίδια εικόνα της ταραγμένης μνήμης
παραμερίζει τις υπόλοιπες. Καθώς λάμπει η σπάνια όψη σου,
χαρίζει εύκολα στους άλλους εμπιστοσύνη και πειθώ,
γι’ αυτό και κυλούν οι μέρες σου ανώδυνα,
ακόμη και μες στις πιο σκληρές δοκιμασίες,
ίσαμε αξιοποιηθεί η ζωή δημιουργικά,
όπως και πριν, τότε που η σιγουριά για το μέλλον
ήταν χειροπιαστή κι ανεμπόδιστη,
δρόμος ευθύς, χαραγμένος μέσα από δάση
με αίσια κατάληξη.
************************************************************************************
Ο Γεράσιμος Δενδρινός (1955) σπούδασε ελληνική φιλολογία. Έργα: 1] Ένα πακέτο Άρωμα, διηγήματα, Κέδρος 1995, 2] Απέραντες συνοικίες, μυθιστόρημα, Κέδρος 2001, 3] Χαιρετίσματα από το νότο, μυθιστόρημα, Κέδρος 2003 4] Άλκης, μυθιστόρημα, Μεταίχμιο 2003, 5] Ματίας ντελ Ρίος – Ημερολόγια, Κέδρος 2006, 6] Φραγή εισερχομένων κλήσεων, μυθιστόρημα, Μεταίχμιο 2006, 7] Άβατοι Τόποι, ποιήματα, (.poema..) 2015 και 8] Βήματα σε λιθόστρωτο, διηγήματα, Διάπλαση 2018. Από το 2004 είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.
