Αλακρανέο
“Προσπάθησε να με σκοτώσεις σωστά”
Κικέρων
Στοχεύεις πρώτα στη νοσταλγία.
Μετά απ’ όλα, το παρελθόν θα έρθει ήδη.
Αλακρανεύεις κομμάτια αγάπης
με την ελπίδα να αποζημιώσεις τας τιμάς
που τόση ευχαρίστηση περιέχουν
ενώ διαρκεί η λέξη λέξη.
Αναγκάζεσαι να πιστέψεις ότι σε αναγκάζουν
να δίνεις από δύο σε δύο τις πιστεύεις σου
κατηγορείς τις ημέρες σου για ύπαρξη παρεξηγημένη,
ενώ χωρίζεις τη χαρά απ’ τον χρόνο
να ξανασυναντήσεις τη νυχτερινή κυβέρνηση
που βρέχει αργά με το άρωμα που αγαπάς.
Τελειώνεις πολύ γρήγορα να πεις τ’ όνομά σου
και τότε παρατηρείς αδιάκοπα ότι οι καθρέφτες
ποτέ δε σπάνε, ότι οι συλλαβές που είσαι
απογοητεύουν την ίδια τους την τύχη σαν ένα
παθητικό τραγούδι που τελειώνει πάντοτε
πολύ πέρα απ’ τις σιωπηλές σφαίρες
όλων των δημιουργημένων εξουσιών.
**
Κολιβρι
Για να κατανοήσω τη νύχτα
στο φως της απουσίας
ψάχνω τ’ όνομά σου.
Αφήνω τους νοήματες να αναπτύσσονται.
Καταβύθισε μεσημέρια. Γράφω.
Το καρδιο μου βαραίνει
με ξεθωριασμένη κόπωση
μακριά από το κέντρο του εσένα.
Ρίχνεις με το στόμα σου
το δικό μου στόμα: Αγάπησε
με λάθος ευχαρίστηση:
εκτίμηση, βαριά επιστήμη.
**
Μια λέξη
“Με το μέτωπο στον αβύσσο χωρίς να το γνωρίζει”
Μαρία Μερσέντες Καράνθα
Μια λέξη σε πήγε
πέρα από την απώλεια.
Μόνο η σιωπή σε έφερε πίσω
στο γλυκό πόνο της παρουσίας σου.
Μια άχρηστη λέξη που θα μπορούσε,
σαν σκουριά γυμνής συλλαβής
σαν αδιαφιλονίκητο τραγούδι του τίποτα
σαν ανέκκλητο απόθεμα ζωής
σαν θλίψη αγεννήτως κατεστραμμένη
να ξέρει καλύτερα από σένα ότι δεν επαρκεί
η φασαρία των γραμμάτων μόνο
για να κάνει τον Παράδεισο ο Παράδεισος,
γιατί για το Ποίημα είμαστε λίγο περισσότερο
από ένα σκάφος από οστά.
**
Φιλοξενούμενος
“Δεν ξέρω για πουλιά, δεν γνωρίζω την ιστορία της φωτιάς.
Αλλά πιστεύω ότι η μοναξιά μου θα έπρεπε να έχει φτερά”
Αλεχάντρα Πιζαρνίκ
Το άφθαρτο φως που κατοικεί τα κόλπα μου κόλαστρα
χτυπά ήρεμα σαν σιωπή ανάμεσα στα πράγματα
Γερνώ σε αυτό το φως χωρίς χρόνο στις λέξεις,
γιατί η παράλληλη πορεία των φωνών του
είναι σαν να ζω στην αφυδρία ανάμεσα στον εαυτό μου και άλλους.
Το άφθαρτο φως που κατοικεί τις επιθυμίες μου
καίγεται αφελώς σαν έννοια ανάμεσα στα πράγματα.
**
Waldino Fosca
Φέρνει θόρυβο από ρεματιές και φυτείες με τη
συλλαβή σπασμένη. Η μυρωδιά της σιωπής του, πρόσφατα αλεσμένη το πρωί,
συνοδεύει τα ξυλοκοπήματα του άψυχου χώρου.
Το σώμα του είναι αριθμός στην αναπνοή του χάους. Η
πονηρή πηλός καλύπτει την καρδιά με το πράσινο όνειρο
του νυχτερινού• ζει το ποίημα σαν να διασχίζει τον
κόσμο γονάτιστος, με τα οστά του αβαρή ανάμεσα
στα θάμνων της μνήμης. Κάθε λέξη μας απαντά, αν
ρωτήσουμε για το έθιμο να είμαστε ζωντανοί…
***
Ο Arturo Hernández González είναι Κολομβιανός ποιητής, μεταφραστής και εκπαιδευτικός, ειδικός στην πανεπιστημιακή παιδαγωγική. Το έργο του έχει βραβευτεί και έχει συμπεριληφθεί σε δημοσιεύσεις σημαντικών πολιτιστικών και λογοτεχνικών μέσων εντός και εκτός Κολομβίας, καθώς και μεταφρασμένο στα ιταλικά, ρουμανικά, βουλγαρικά, γαλλικά και αγγλικά. Έχει γράψει έργα όπως Άρωμα Θανάτου (2011; 2012), Βρεβιάριο της Αβεβαιότητας (2017; 2024) και Προαίσθηση της Αϋπνίας (2024). Στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας διευθύνει το Διεθνές Περιοδικό Πολιτισμού και Τεχνών Νύχτα Λαβύρινθος.
