Η ΔΙΑΠΛΑΣΙΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ
Η παιδική αθωότητα καθοδηγείται εντέχνως
προς τη θρησκευτική κανονικότητα
όπως επιτάσσει η πλειοψηφία του 99%
που έλεγε και «ο μακαριστός».
Έτσι, πολλαπλασιάζεται το ποίμνιο
με γεωμετρική πρόοδο
και αυξάνονται αντιστοίχως
οι εν δυνάμει αιμοδότες της Νύμφης του Ιησού.
«Παρακαλώ ό,τι προαιρείσθε
για την αποπεράτωση του Ιερού Ναού».
Μακάριοι οι ευεργέτες
διότι αυτοί θα εξασφαλίσουν
μια θέση βορείως της κολάσεως.
*
ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΡΓΟΥ
Στα καλοσφουγγαρισμένα πατώματα,
στους αποστειρωμένους προθαλάμους,
πάνω απ’ τα λουλουδάδικα,
τα ζαχαροπλαστεία, τα ΑΤΜs των τραπεζών,
ο πελαργός αφήνει μια ζωή.
Υπάρχουν φάτνες για όλα τα βαλάντια.
Ο αριθμός των κλινών είναι αντιστρόφως ανάλογος
της οικονομικής επιφάνειας.
Ανάμεσα στους αλαλαγμούς
των εξ αίματος και των εξ αγχιστείας,
καθώς και των διαφόρων απρόσκλητων συνοδοιπόρων,
αντηχεί το κλάμα του ανωνύμου.
Δύσκολο να υπολογίσεις
το κόστος μιας ανθρώπινης ζωής.
*
Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ
Μια μήτρα δανεική·
αυτό ήσουν και τίποτα παραπάνω.
Ένα θύμα της συνωμοσίας των τριών.
Δύο χιλιάδες χρόνια μετά
κι ακόμα υπομένεις καρτερικά
και παίζεις τον ρόλο σου.
Δεν κουράστηκες ακόμα
να είσαι ο κομπάρσος της υπόθεσης;
Δεν το καταλαβαίνεις
ότι σε χρησιμοποίησαν;
Παρένθετη μητέρα.
Μια μήτρα δανεική!
*
ΕΠΙΤΥΜΒΙΑ ΠΛΑΚΑ
(ΩΔΗ ΣΤΟΥΣ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ)
Στη Μαρίνα Αποστόλου
Στεκόμαστε μόνοι.
Μ’ ένα μικρό σημειωματάριο στο χέρι
ή μπροστά σε μια ψυχρή οθόνη.
Χτίζουμε γέφυρες
προσπαθώντας
να ενώσουμε το μέσα με το έξω.
Είμαστε διαμεσολαβητές.
Ψυχορραγούμε και ματώνουμε
τις πιο πολλές φορές εις μάτην,
είτε γιατί δεν πληρούμε τα λογοτεχνικά κριτήρια,
είτε γιατί δεν γνωρίζουμε τους κατάλληλους ανθρώπους,
είτε γιατί, πραγματικά, δεν έχουμε τίποτα να πούμε.
Κάθε φορά που γνωρίζω έναν «δικό μας» μελαγχολώ.
Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων,
το πιθανότερο είναι ότι θα χαθούμε
στα βουρκωμένα νερά της λήθης.
Μόνο μια επιτύμβια πλάκα που θα γράφει
«ενθάδε κείται ο ποιητής…»
θα υπενθυμίζει ότι υπήρξαμε κάποτε
εραστές της Ποίησης.
*
ΤΕΧΝΟΦΟΒΙΚΟΣ ΠΑΡΟΞΥΣΜΟΣ
Η λευκή σελίδα τρεμοπαίζει
στην οθόνη του υπολογιστή
συνοδευόμενη από τον μονότονο ήχο
του επεξεργαστή.
Μια υποχθόνια απειλή
που γιγαντώνεται, καθώς ο χρόνος περνά
και τα μέσα εκσυγχρονίζονται.
Στην ουσία, τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Συνεχίζουμε να τρέμουμε το writer’sblock
στο οποίο προστέθηκε τώρα
κι ο φόβος του systemerror.
Μια αναπάντεχη στιγμή
όπου οι κόποι μιας ζωής
θα χαθούν μέσα σε πλήθος άλλων δεδομένων
που δεν θα μπορούμε να ανακτήσουμε.
Γι’ αυτό αποταμιεύω συναισθήματα
σε USB και CD-R
αλλά κρατάω κι ένα σημειωματάριο
μήπως κάποια στιγμή οι μηχανές μάς εγκαταλείψουν.
Ο Ν.Γ. Λυκομήτρος γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα. Σπούδασε Αγγλική Γλώσσα και Φιλολογία και έκανε μεταπτυχιακό στη Μετάφραση-Μεταφρασεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 2010 εξέδωσε την ποιητική συλλογή «Ιχνηλάτες του τέλους» (Εκδόσεις Γαβριηλίδης), η οποία την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε σε δίγλωσση έκδοση (ισπανικά-ελληνικά) υπό τον τίτλο “Rastreadores del Fin” (Ediciones Idea), σε μετάφραση και επιμέλεια του ποιητή Mario Domínguez Parra. Τον Μάιο του 2011 δημοσίευσε τον κύκλο ποιημάτων με τίτλο «Θροΐσματα Θανάτου» στο πλαίσιο της μηνιαίας ψηφιακής έκδοσης «Λογοτεχνικά Σημειώματα» (Τεύχος 9), που επιμελείτο ο ποιητής Θοδωρής Βοριάς. Το 2012 εξέδωσε το θεατρικό έργο“Dead End: Μητροπολιτικό ψυχόδραμα σε τρεις πράξεις”(Εκδόσεις Βακχικόν). Διατηρούσε τη στήλη «Ποιήματα και Χίμαιρες» στο fanzine Chimeres (Τεύχη 22-28, 2012-2014), ενώ είναι ο διαχειριστής του ιστολογίου «Ο ήχος της απώλειας». Τον Απρίλιο του 2024 εξέδωσετ η δεύτερη ποιητική του συλλογή με τίτλο «Ο ήχος της απώλειας» (Εκδόσεις Βακχικόν).
