ΚΡΑΓΙΟΝ
Με κόκκινο κραγιόν αύριο.
Συνοδεύει νωθρές εικασίες.
Οι νιφάδες από δέρμα τοίχου
στα χείλη
ξεχασμένο γλυκό από γιορτή.
Αν γελάσω
θα δείξω τα ματωμένα ούλα.
Η ανησυχία των τριγύρω
θα είναι πότε θα πάψω
να πονάω.
Όχι πότε θα σκάψω το παράθυρο.
Ο ΜΥΛΟΣ
Πάνω στη γλώσσα μου γεύση από τριμμένο ατσάλι.
Ευγνωμοσύνη.
Αυτή η γεύση είναι δυνατό κάλυμμα.
Τίποτα δεν το διαπερνά.
Είναι, βέβαια, δύσκολο να απολαύσω το φαγητό
Μα τουλάχιστον το χωνεύω.
Ένα παράξενο πράγμα συνέβη χθες.
Ξεστόμισα τη λέξη «πεταλούδα»
Και έφτυσα αίμα και δυο φτερά.
ΚΟΣΤΟΥΜΙ
Με αφώτιστες λέξεις
θα ονομάζω τα πράγματα
για να με καταλαβαίνεις.
Θα φορέσω και ρούχα του αύριο
γιατί με τα χθεσινά γελάς.
Και σοβαρά παπούτσια,
ορθά να βαδίζω.
Χαμογελώντας θα παίζω με πρόσημα.
Σήμερα συν αύριο
ισον
σήμερα μείον χθες.
Και το “επί” κομματιάζεται από το “δια”.
ΑΝΑΒΟΛΗ
Δώδεκα φωτερές αγκίδες
θα μου τσιμπούν τα δάχτυλα,
και αμέτρητοι μουσικοί αποσπερίτες
θα κρύψουν τη στρογγυλή μου Κόρη.
Ο δρόμος είναι ακόμα εδώ,
κι εγώ ξεπαγιάζω
γιατί δέ ζώνομαι το γκρίζο του αμπέχωνο.
Ξέρω πως στην τελευταία στροφή
θα πιαστώ από παγκάκι ημίκρημνο
μα σκιάζομαι από το διάστικτο πρωθύστερο.
Εδώ με αιδώ
σε ομόηχο ράπισμα.
ΧΑΡΤΙΝΟ ΤΡΟΠΑΙΟ
Σκόνη πάνω σε τώρα αλλοτινό,
με διάφανο σήμερα τριγύρω.
Όμορφα μύριζε η κόκκινη ζωή.
Η κορδέλα της γιορτής
ακόμα εκεί.
Σκοινί που βοηθά
στην τελευταία κατάβαση.
Στολίδι παρωδία
για μια πετρωμένη στιγμή.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Σκουλαρίκια εκκρεμή
Σε γύψινο πρόσωπο.
Βραχιόλια κροταλώδη
Σε πήλινους καρπούς.
Προσμονή δωματίου.
Τα κλειδιά γυρνούν μόνα τους.
Μετά ξαπλώνουν στη γωνια τους
Κάτω από φυτό ιδρυματικό.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκα το 1978 στην Αθήνα. Έχω σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία, ενώ οι μεταπτυχιακές μου σπουδές σχετίζονται με τη Λογοτεχνία, τον Πολιτισμό και την Ιδεολογία. Εδώ και 10 χρόνια, όταν δέ διδάσκω Αγγλικά, γράφω (και) ποιήματα. Αυτή είναι η πρώτη μου απόπειρα να βγάλω κάποια από αυτά από την κλεισούρα των τετραδίων μου και να τα εκθέσω ανεπανόρθωτα.
Πόνος, ευαισθησία, ρεαλιστικά καταπότια, φαρμάκια που συνειδητού μας κόσμου.
Πάρα πολλές φορές έχω αναρωτηθεί γιατί να υπάρχουν τόσο λιγότερες (αριθμητικά) μεγάλες ποιήτριες αναλογικά με τους άντρες. Θες η αυτοπαγίδευση σε συγκεκριμένα θέματα (όπου φτάνει να αρκεί η αναφορά τους και να ματαιώνεται η μεγέθυνση τους σε πραγματικά ποιήματα), θες η εμμονή να συνοδεύουνε τις στιγμές με νόημα διαχρονικό (μια γυναίκα είναι εν δυνάμει ή εν ενεργεία το πρόσωπο που θα φέρει στον κόσμο τη ζωή και θέλει να ξέρει ενώ ένας άντρας ποτέ κι εκεί έγκειται η τραγωδία του) και να χάνονται στην αναζήτησή του, η ουσία είναι ότι οι μεγάλες ποιήτριες είναι λίγες.
Αυτό που με εντυπωσίασε, και είχα καιρό να το δω, στην κα Ψαχούλα είναι ότι δεν πέφτει στην παγίδα του τετριμμένου και εκφράζει με υποδειγματικό τρόπο, αποφεύγοντας για παράδειγμα τον καταλογισμό ευθυνών (στο πρώτο ποίημα είναι σαφής η μη αναφορά σε αίτια. Οι άλλοι, άντρες και γυναίκες, δεν «ξέρουν» γιατί παρανόησαν ή γιατί δεν τους ειπώθηκε; και μήπως δεν είχε νόημα να τους ειπωθεί; ), πως, πίσω από τα υλικά που αφενός τονίζουν τη γυναικεία φιλαρέσκεια αφετέρου λειτουργούν ως μάσκα, η έλλειψη επικοινωνίας είναι υπαρκτή. Πολύ ενδιαφέρον το «χάρτινο τρόπαιο», δοσμένο να αφήνει υπονοούμενο και άλλης ή άλλων ερμηνειών πέρα από το προφανές, και ειρωνικό – ίσως για το μάταιο – μα με αισιόδοξο πρόσημο το «κουστούμι».
Ωραία τα ποιήματα της Αλίκης. Η μεταμόρφωση του δικού της συναισθηματικού κόσμου σε ένα λόγο (και μια μουσικότητα) αποκαλύπτουν ότι το φίλτρο της είναι καλό , τουλάχιστον για μένα που βρίσκω να με αφορούν. Θέλει τόλμη και μαστοριά συνάμα -προπάντων στα ζόρια- να ανοίγεις ένα παράθυρο προς τον κόσμο μέσα από το λόγο σου, οπότε καλά κάνει και εκτίθεται ανεπανόρθωτα.. Χωρίς αυτολογοκρισία και βαυκαλίσματα η γραφή της με έπεισε ότι υπάρχουν σοβαροί λόγοι να κρυφοκοιτάξουμε απʼ τα παράθυρα της, ίσως και περισσότεροι από όσους έχουμε για να καθρεφτιζόμαστε.
Σημασία για μένα έχει επίσης ότι όσα εξέθεσε εδώ τα έγραψε φορώντας τα καλά της. Αργά η γρήγορα να περιμένουμε το σάλτο της απʼ τα παράθυρα και την βόλτα της στο δρόμο. Έχω βάσιμες υποψίες ότι δεν θα προσέξει κανείς το γκρίζο του αμπέχονο αυτή την ύστατη στιγμή.
Την καλημέρα μου (που έγινε και κατάσταση εκτός απο ευχή )
(Μια μικρή δευτερολογία πάνω στο «κουστούμι»)
Το:
«Σήμερα συν αύριο
ίσον
σήμερα μείον χθες.
Και το “επί” κομματιάζεται από το “δια”»
Δεν το «βλέπω» αριθμητικά, αλλά ως το δρόμο προς ένα «συν αύριο» από ένα «μείον χθες» καθώς το «επί» (δυο;) «δια»σπάται
Ρε παιδιά αφήστε τα διαννοουμενίστικα σχόλια…θαρρείς και με την εξονυχιστική ανάλυση ξεπερνούμε, σχεδόν απομυθοποιούμε την ομορφιά του έργου.
Η κοπελιά είναι πολύ καλή, σχεδόν σπάνια.
Συγχαρητήρια στο Ποιείν που καταφέρνει να δελεάζει νέες φωνές που αλλιώς θα έγραφαν για το συρτάρι τους.
(χ.ζ να φοβάσαι μόνον όταν η ποίηση δεν αποδομήθηκε και δεν απομυθοποιήθηκε εντός του αναγνώστη. Αν σήμερα αυτό συνέβη 1000+ φορές σημαίνει δημιουργία και δεν είναι κακό αν μερικές γράφτηκαν σε λίγα σχόλια. Εδώ δεν είναι κάπαρισερτς ή μετροναναλυσις να βγάζουμε αρχηγό. Εδώ τα πράγματα είναι ΣΟΒΑΡΑ. Ο κάθε ένας γράφει το μακρύ του και το κοντό του.)
Ευχαριστώ.
Μ΄αρέσει όταν εκφράζω τη γνώμη μου να μην κρύβομαι, τουλάχιστον σε όρους μπλογκ, γι΄αυτό και η παραπομπή. Αλλά και όταν έχω σαφή άποψη δε θέλω να την κρύβω. Κάτι τέτοιο έτυχε σήμερα μετά από αρκετό καιρό παρακολούθησης της «αρρένας». Που εγώ την βλέπω απλά σαν χώρο έκθεσης κι όχι διαγωνισμού.
Όμως πέρασα κι εγώ από εδώ πριν λίγο καιρό.
το έριξα το χαρτί μου.:)
Αγαπητέ κε Πρίμπα διαφωνώ με την απομυθοποίηση εντός του αναγνώστη…ένα σωρό ποιήματα (που όμως έχω αποδομήσει αν θέλετε αναλυτικά) με στοιχειώνουν ακόμα. Επίσης…με βάζετε σε πειρασμό να είμαι ειλικρινής. Ας είμαι, δε βαριέσαι.
«Ας πούμε οι δημουλισμοί δεν λείπουν, αλλά έχει κάτι που δίνει φρεσκάδα… κι αυτό είναι η γιορτινή ένδυση της εμπειρίας χωρίς την φιλοδοξία να γίνει ποίημα…»
Το απόσπασμα αυτό κατά τη γνώμη μου υποτιμά την μοναδικότητα του ποιήματος υπονομεύοντάς το σε «δοκιμή».
«Η φόρμα είναι η πρόχειρη, δηλαδή η διαθέσιμη»
Υπονόμευση Νο. 2. Έστω και με το συνειρμό της λέξης «πρόχειρη».
Ζητώ συγγνώμη που δε γράφουμε σονέτα.
Όλη η μοντέρνα ποίηση βασίστηκε στην «πρόχειρη» αυτή φόρμα.
Το δε δικό σας σχόλιο… το βρήκα λίγο υπερβολικό. Έναν προθάλαμο στο ναό του φορμαλισμού.
Και συγχωρήστε μου, δε θέλω να θίξω κανέναν…δε γνωρίζω άλλωστε και κανέναν.
Να είστε καλά.
…και μόνο που εξ αιτίας μας υποπέσατε στο παράπτωμα της ειλικρίνιας, μάλλον μας τιμά…
… τέλος πάντων εμείς μέχρι να κλείσουν οι ιδιοκτήτες το μπαράκι (ή μόλις δουν την ταυτότητα και μας απαγορεύσουν την είσοδο) εδώ θα μας βρίσκετε …
… το σόναρ το έχουμε κλειστό και οι τοπρίλες όταν δε μας βυθίζουν μας δυναμώνουν…
καλό σας βράδυ
Συμφωνώ με τα σχόλια του χ.ζ.
Όσον αφορά τα ποιήματα της Αλίκης Ψαχούλα μπορώ να πω ότι είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον έχω διαβάσει (από ελληνική ποίηση) εδώ και πολύ καιρό. Το “χάρτινο τρόπαιο” το βρίσκω εξαιρετικό. Η αίσθηση που μου προκαλεί είναι αίσθηση ποίησης.
Το “επί ένα” μάλλον κομματιάζεται από το “δια δύο”…Το “κοστούμι” μου άρεσε πολύ.
Αμεσότητα και γυναικείο βλέμμα.
Συγχαρητήρια
Τα πολλά λόγια είναι ένδυμα της ένδειας των παραληρούντων. Αλίκη Ψυχούλα είσαι ποιήτρια. Αυτό φτάνει.
Aλίκη σ΄ευχαριστούμε που μας ξενάγησες στη χώρα των θαυμάτων σου .
Συνέχισε άφοβα κι ας παραμονεύουν τριγύρω
οι λύκοι .
(προσυπογράφοντας τις… ‘τορπίλες¨)
Βλέπουμε σ’ ένα δένδρο ένα πουλί να κελαηδάει… (δημουλίστικο…)
Και ξανά (και πάλι…) χανόμαστε στο δάσος των κριτικών αναλύσεων
“Παιδιά φανατικά για γράμματα” (για τον τύπο τους μόνο;)
Κι η Ποίηση έφυγε… Δεν είναι εκεί
«… Άκουσα τις λέξεις της Αλίκης να σωπαίνουν παλίρροιες Ρέμβης» (κι αυτό αρκεί…)
αγαπητέ Τάσο, υποθέτοντας ότι η συμφωνία σου με την τορπίλα είναι σε όλα του σχολίου του – καθόσον δε διατυπώθηκε πιθανή εξαίρεση, απλά θα παρακαλούσα για μια ερμηνεία στο:
“Τότε οι μεταλλάξεις κάθε στίχου, με εικονολογίες ελεύθερες και στη μορφή και στην ουσία,
είναι η αφετηρία κι άλλου νοήματος κατά το δοκούν του αναγνώστη – να για παράδειγμα,
το τελευταίο δίστιχο στην ΕΠΙΟΥΣΙΟ ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΞΙΑ,
σαν μια κοινή πρόσκληση για φωτογραφία πορτρέτου,
είναι καταδικασμένη απ’ την αρχή – όσες φορές και με όποια μορφή κι αν χρησιμοποιηθεί.
Αν όμως αρχίσει να αναπνέει μεταφορικά / συμβολικά,
τότε «υπερυψούται και περιδινείται» διαφορετικά στον καθένα
και εκεί ακριβώς είναι το σημαίνον : ο αύξων ερεθισμός από την επανάληψη και τη μεταγραφή
(μ’ άλλους τρόπους κάθε φορά) της πιο καθημερινής κοινοτυπίας,
παραδείγματος χάρη η Σταχτοπούτα και το Μαγεμένο Βασιλόπουλο στο γνωστό το μύθο…
και ο σαλτιμπάγκος χρόνος που τίποτα δεν μπορεί
ν’ αναιρέσει την αδηφάγο έπαρση της παρουσίας του.”
http://www.afterzed.gr/kartasos/1stasimo.html
Αγαπητέ κε Μίχο, καθώς μάλλον με αφορούν λίγο τα τελευταία σχόλιά σας θα απαντήσω, τελευταία φορά όμως, γιατί οι έμμεσοι αυτοί διαξιφισμοί (μέσω ίντερνετ δηλαδή) δε με ευχαριστούν. Κατά πρόσωπο μένει κάτι παραπάνω από μια πικράδα στα χείλη.
Διαφωνώ αφενός με τη (ρομαντική σχεδόν) άποψη περί απολύτου στην ποίηση. Για μένα σημασία έχει μόνο το καλό ποίημα. Μπορεί κανείς να γράψει ένα καλό ποίημα; τότε αυτό ήταν, τελείωσε. Aς προχωρήσει για το επόμενο καλό ποίημα. Ας αφήσουμε τα αριστουργήματα στους μοναδικούς, (που υπάρχουν και αυτοί και γράφουν) δεν πειράζει.
Για την κριτική έχετε δίκιο, έγραψα μόνο μια καλή κουβέντα. Απλά όμως θορυβήθηκα από τα προηγούμενα σχόλια.
Για τα σχόλια αυτά θα είχα την ίδια άποψη, ακόμα κι αν τα είχε πει ο πιο αγαπημένος μου ποιητής ή ο πιο καλός μου φίλος…Γι΄αυτό ελπίζω να μην εννοείτε εμένα κομπλεξικό. (Ίσως να σας παρερμήνευσα φυσικά.)
Τέλος, για να καταλάβω τη σημασία της λέξης «πρόχειρος», αλλά ιδιαίτερα για να απολαύσω (αλλά και για να γράψω ποίηση) δε χρειάζεται να έχω διαβάσει Χάιντεγκερ.
Χαιρετώ σας
χ.ζ.
Εύστοχα σχόλια αν και άδικα, καυστικά πολλές φορές με την έννοια ότι δεν υπάρχει πρόθεση και ότι όλα χωρούν στην παλίνδρομο αρμονία από το ελάχιστο μέχρι το μέγιστο.
Έπειτα είναι και η γνώση πως κάποιοι κατεβαίνουμε τη σκάλα την ώρα που δίπλα μας ανεβαίνει η ομορφιά για τον ίδιο προορισμό .
Κι ότι μένει ,είναι ότι χτίζεται ,ότι προσφέρεται και σε όλα το ” ευλαβώς χαρίζου “.
“Χαμογελώντας θα παίζω με τα πρόσημα ‘”
Τι σοφό !!!
”Η γλώσσα είναι ο οίκος του Είναι που επισυμβαίνει μέσω του Είναι και συναρμόζεται από το Είναι”.
”Η γλώσσα είναι μάλλον ο οίκος του Είναι, όπου ο άνθρωπος διαμένει εκ-στατικά, ανήκοντας στην αλήθεια του Είναι και προστατεύοντάς την”.
-Μαρτίνος Χάιντεγκερ.
Καλησπέρα Αλίκη, καιρό έχουμε να τα πούμε, από το καλοκαίρι στο Λονδίνο. Σταμάτα την εργασιοθεραπεία, πάρε τον γαύρο κι ελάτε στο Λίβερπουλ.
Γράφω υπό την ιδιότητα του απλού αλλά τακτικού ‘αναγνώστη’ ποίησης αλλά και υπό την ιδιότητα κάποιου που και ο ίδιος προσπαθεί ωα αρθρώσει ποιητικό λόγο. Είναι δεδομένη η ύποκειμενικότητα της κρίσης μου και εννοείται πως δεν διεκδικώ δάφνες αντικειμενικής αυθεντίας.
Όπως και να έχει όμως, σε κάθε (υποκειμενική) κρίση υπάρχουν κάποια αντικειμενικά στοιχεία. Υπάρχει μία αναγκαία συνάφεια με την κατανόηση του ποιητικού κειμενικού σώματος, υπάρχει(ή δεν υπάρχει) κάποιο δεδομένο γούστο που έχει ή δεν έχει καλλιεργηθεί, υπάρχει-ή όχι- μία έμφυτη αίσθηση της γλώσσας και των μέσων εκφράσών της, κλπ.
Οι κρίσεις του τύπου: ‘Αλίκη σ’ευχαριστούμε…’ μόνο καλό δεν κάνουν, πρώτα απ’όλα γιατί δεν εκφέρουν κρίσεις-αξιολογήσεις αλλά ευχολόγια-ευχαριστίες.
Η κρίση οφείλει να εκκινεί από το ποίημα ως ‘ερέθισμα’ και να διατυπώνει ευκρινώς την υποκειμενική ανταπόκριση σε αυτό. Οφείλει να προσφέρει στο φως των λέξεων -και όχι των προθέσεων- α) αισθητική αποτίμηση, β) κειμενική αναφορά και γ) νοηματική-νοητική-εννοιακή ερμηνεία.
Πέραν τούτου σε ένα απολύτως ‘βασικό’ επίπεδο οφείλει κάθε ένας που προσπαθεί να ‘εκθέσει ‘κρίση, να είναι έτοιμος να εκτεθεί κι ο ίδιος. Ο διάλογος με το κείμενο δεν γίνεται ούτε με επιφωνήματα χαράς και αγαλίασης ούτε με μουγκρητά αποδοκιμασίας.
Είτε υπάρχει ζωντανή ‘αντιπρόταση’ είτε καταφεύγουμε στη σιωπή…
Στο ‘δια ταύτα’ τώρα. Μία πρώτη σημειολογική επισήμανση, τα ποιήματα είδαν το φως του διαδικτύου Τρίτη και 13…
‘ΜΥΛΟΣ’, Λεκτική λιτότητα, νοηματική ολοκλήρωση. Μια μικρή αδυναμία χειρισμού της έμφασης-κατάφασης:’ ΚΑΙ έφτυσα αίμα ΚΑΙ δύο φτερά’. Κατά τη γνώμη μου αποδυναμώνεται έτσι η αντίθεση ανάμεσα στο ‘έφτυσα’ και το ‘φτερά’.
‘ΚΟΣΤΟΥΜΙ’, Διάλογος-μονόλογος σε β’ πρόσωπο, αναγκαστική λοιπόν η πολυσημία-αμφισημία, η οπία εκφράζεται υπέροχα με τα + και -. Δεδομένη επίσης η αδυναμία ενότητας, αλλά αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό.
‘ΑΝΑΒΟΛΗ’, ‘Εδώ με αιδώ, σε ομόηχο ράπισμα’. ΑΠΛΑ ΥΠΕΡΟΧΟ. Αλλά και τόσο εξαρτημένο από το ύφος της Δημουλά…
Κειμενική απλότητα, νοηματική πολυσημία που έχει όμως ως σταθερό σημείο αποκρυπτογράφησης το: ‘το γκρίζο του αμπέχωνο’. Η καλύτερη στιγμή σου Αλίκη. Και μόνο με αυτό το δείγμα αποδεικνύεις ότι έχεις λόγο ύπαρξης ως ποιήτρια. Ξεφορτώσου γρήγορα όμως τη Δημουλά…
‘ΧΑΡΤΙΝΟ ΤΡΟΠΑΙΟ’, ίσως εγώ να μην μπόρεσα να το καταλάβω, ή εσύ να μην μπόρεσες να αφήσεις ρεβύθια στον δρόμο… Είναι η ‘ορκομωσία’? Είναι η κάθε επίφαση χαράς? Όπως και να έχει, το θεωρώ το πιό ‘αδύναμο’ από όλα.
‘ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ’, το κορμί θα έπρεπε να είναι ζωντανό, αλλά εδώ μόνο τα στολίδια του εμφανίζουν κάποια ζωντάνια. ‘Γύψινο πρόσωπο, πήλινοι καρποί’. Ακόμη και το φυτό είναι ‘ιδρυματικό’. Ακόμη και τα κλειδιά γυρίζουν μόνα τους. Και όμως το κορμί είναι που επιστρέφει, ερήμην του…
Η γοητεία των ποιημάτων έγκειται στη συντομία τους και στο ολοκληρωμένο της έκφρασής τους. Ό,τι έχουν να πουν το λένε ολόκλρο, χωρίς να αναλώνονται σε λεκτικές φούσκες. Υπάρχει μία εύχαριστη νότα δωρικής αυτολογοκρισίας. Ας μην ξεχνάμε πως στην ευκλήδεια γεωμετρία, η ευθεία είναι ο συντομότερος δρόμος για να ενώσεις δύο σημεία.
Το μόνο κακό είναι πως αυτή η γεωμετρική αναγκαιότητα χάνει από την έλλειψη προσωπικού ύφους. Εδώ θα συμφωνήσω με τον Μίχο (με τον οποίο συνήθως διαφωνώ στο 99% των όσων γράφει), το πρωτόλειο της γραφής ‘προδίδεται’ από την τάση υφολογικών δανείων.
Αλίκη ελπίζω πρώτα από όλα να συνεχίσεις να μου μιλάς μετά από αυτό. Ελπίζω ακόμη πως θα συνεχίσεις να γράφεις, α μη τι άλλο εσύ έχεις και κάτι να πεις. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω το ίδιο για κάποιους από τους ‘υπερασπιστές σου’. Η συμβουλή μου είναι να μην τους ακούσεις, γιατί αλλιώς η άπειρη ευήθειά τους θα σε παρασύρει στην άβυσσο της κοινοτοπίας… Αλήθεια αγαπητή Χ.Ζ, μήπως τα φωνήεντα που έχετε σοφώς παραλείψει είναι Α.Η. ?
Πολλά φιλιά Αλίκη. Αν και μου ‘χρωστάς κάτι: ακόμη να μου στείλεις τη δική σου -τεκμηριωμένη- κρίση για τα δικά μου ‘ποιήματα’. Ενώ μου το είχες υποσχεθεί. Κάντο, ακόμα κι αν είναι να γράψεις τα ‘χειρότερα’.
χεχε…
αγοράκι είμαι, όχι κοριτσάκι.
Λέω και τόνομά μου, δεν έχω πρόβλημα. Χρήστος Ζάχος.
Και πολύ άσχημο αυτό που εννοήσατε. Εγώ θα ντρεπόμουν να το κάνω έτσι, για πλάκα.
Μορφωμένος κάφρος ο φίλος.
Εδώ με αιδώ επιμένω: κρίνω για να κρίνομαι…
‘Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις…’ 🙂
Παραφράζοντας τον Βιτγκενστάιν: ο χειρότερος δεσμοφύλακας είναι η γλώσσα…
Εκτιμώ και την ευγένειά σας και τον ρομαντισμό σας κι …ας κινδυνεύω να πεταχτώ -έστω ο μισός- στη θάλασσα.
Αυτή τη φορά μακρυγόρησα γιατί απευθύνομαι σε φίλη και ένιωσα ότι όφειλα να δικαιολογήσω την κρίση μου…Όχι πως βάζω εύκολα τον σκασμό που μου έλεγε συχνά κι ένας καθηγητής μου.
Δεν διεκδικώ όμως την πατρότητα της αυθεντικότητας και ούτε φωνάζω ‘Εύρηκα’ κάθε φορά που γράφω κάτι…
Να είστε καλά και μακάρι να τα φέρει ο καιρός να τα πούμε από κοντά…
Μακριά από τον Χάιντεγκερ αν δεν μπορείτε να τον βρείτε σε ανεκτή μετάφραση ή να τον διαβάσετε στο αυθεντικό.
Στον κ Πατιό
—————-
1. ” Οι κρίσεις του τύπου Αλίκη σ΄ευχαριστούμε μόνο καλό δεν κάνουν ”
2. “.. είτε υπάρχει ζωντανή αντιπρόταση είτε καταφεύγουμε στη σιωπή .”
1. Επειδή με αφορά , από πότε Κύριε το ευχαριστώ
ενοχλεί;(εν προκειμένω στην απόλαυση κσι την παραδοχή ενός κειμένου )
2. Είναι φασιστικό το δεύτερο αν δεν το καταλάβατε .
Και .. έχετε αυτοαναγορευθεί συνήγορος της ποιήτριας ή λόγω γνωριμίας αποκτάτε την άδεια να προσβάλετε .
Κι αν έχετε τα “πτυχία” της κειμενικής ανάλυσης , δεν έχετε το δικαίωμα “ανθρώπινα ” να φέρεστε έτσι .
Κι επειδή ” Τα του Καίσαρος του Καίσαρι “, μείνετε στο καλάμι σας.
Προσωπικά ΜΟΝΟ ΛΥΠΑΜΑΙ ,γιατί σε κάτι πολύ όμορφο που παρουσιάζεται πολλές φορές , ασελγούν κάποιοι θεωρώντας ότι επιτελούν έργο .
Λυπάμαι επίσης γιατί αναγκάστηκα να κατεβώ σε άλλο επίπεδο για να αμυνθώ .
Είναι
Εγώ να δείτε πόσο λυπάμαι…
Ο εχθρός της σιωπής δεν είναι ο θόρυβος, είναι η αφασία…
…
Καλησπέρα σε όλους. Τα σχόλια είναι ευπρόσδεκτα και πάνω απ’όλα σεβαστά. Όταν αποφάσισα να κάνω το πρώτο βήμα και να υποβάλλω τα ποιήματά μου στο “Ποιείν”, ταυτοχρόνως είχα συμφιλιωθεί και με την ύπαρξη της κριτικής που θα ακολουθούσε. Φίλε Γιώργο (Π.), με τιμά το ότι αφιέρωσες το(ν) (ελάχιστο) χρόνο που έχεις για να κάνεις αυτήν την τεκμηριωμένη ανάγνωση. Η γνώμη σου έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Τα ποιήματά σου αξίζουν αντίστοιχης μεταχείρισης. Το καλοκαίρι που τα διάβασα πρέπει να σου ομολογήσω ότι με τρόμαξαν λιγάκι. Δέν είναι να τα πλησιάζεις ελαφρά τη καρδία!!! Όταν έρθεις τα Χριστούγεννα θα ήταν μια καλή ευκαιρία να σου πω τί νομίζω (γιατί-ναι!-θα εξακολουθώ να σου μιλάω μετά από αυτά που έγραψες!). Καλό κουράγιο με τα διαβάσματα!!!!!!
Σωστές οι παρατηρήσεις. Δυστυχώς το διαδίκτυο ακριβώς γιατί είναι τόσο άμεσο, απελευθέρωσε, έθρεψε ή ενίσχυσε παραληρηματικού ύφους διαχύσεις λέξεων, σκέψεων, σχέσεων.
Απουσιάζει ένας συνεκτικός ιστός ακριβώς γιατί δεν υπάρχει κανενός είδους εξουσία. Εδώ όμως, -στο Ποιείν- η εξουσία των διαχειριστών η οποία υπάρχει ακόμα και όταν δεν χρησιμοποιείται, δίνει το περίγραμμα στο οποίο κινούμαστε. Και αν πολλές φορές διολισθαίνουμε σε χαμηλό επίπεδο, γρήγορα μας βάζει σε γραμμή το πλαίσιο.
Αν μιλήσουμε για τα μπλογκς, αυτή η έλλειψη αναφοράς σε μιαν εξουσία τα καθιστά πειράματα ανοησίας. Από τον βλαμμένο που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις ή κάνει επανάσταση της σφαλιάρας πίσω από το πληκτρολόγιο κρύβοντας καλά το φασιστικό του πυρήνα, μέχρι τον τύπο ή την τύπισσα που ανακάλυψαν καθυστερημένα ότι στην εφηβεία τους δε διατηρούσαν λεύκωμα και επανορθώνουν τα πράγματα είναι στο 99,9% για γέλια. Να αφήσουμε και κάποιους ”επώνυμους” οι οποίοι απομυθοποιούν τον εαυτό τους επιχειρώντας το αντίθετο, αδυνατώντας να συμβιβαστούν με το μερίδιο διαφήμισης που τους επεφύλαξαν εφημερίδες και περιοδικά.
Όποιος δεν έχει συνείδηση, ότι διατηρώντας ένα μπλογκ, καταρχήν και καταρχάς, είναι ανόητος γιατί το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η υποκειμενικότητα του καθενός είναι και σπίτι ιδιόκτητο, περί τα άλλα τυρβάζει.
Απο κει και πέρα, ελάχιστοι που προσπερνούν την αδυναμία τους ακριβώς γιατί έχουν συνείδηση αυτής και βάζουν το στοίχημα μιας αληθινής επικοινωνίας και όχι μιας ατέλειωτης παπαρολογοδιάχυσης της προσωπικής τους εμπειρίας αδυνατώντας να παραδεχτούν ότι είναι αμετάδοτη στη βάση της, κάποιες στιγμές δικαιώνουν τα μπλογκς.
Τα υπόλοιπα είναι φούμαρα 🙂
Ακούγεται ότι η Μάτα Χάρι είχε κακές εμπειρίες σχετικά με τα μπλογκς. Νομίζω ότι τα μπλογκς είναι ένα καλό πράγμα, διότι η πραγματική κατανόηση, τη δεξιοτεχνία και τη γνώση που βασίζεται σε διαλογικός μάθηση.
Lonely μην μιλάς έτσι, καπαρώθηκαν όλα τα υπουργεία 🙂
Μάτα χάρι, φαίνεται ότι ανακάλυψες το φουμαρόμετρο και το σοβαρόμετρο και αποφάσισες να το ανακοινώσεις κάτω απο αυτό το ποστ.
Γιατί δεν κάνεις ένα μπλογκ να τα γράφεις με τα όλα τους;
Συγνώμη για τον ενικό αλλά ελπίζω να μην χρειαστεί ποτέ ο πληθυντικός σε τέτοια πράγματα.
ΥΓ: Συμφωνώ μόνο με την προτελευταία παράγραφο που είναι απόδειξη ότι το περιττό καθίσταται αναγκαίο για να ειπωθεί έστω σε μια πράγραφο το …αναγκαίο.
Λάμπρο και λίγα μου σέρνεις!
Δεν σου σέρνω τίποτα γιατί δεν σε γνωρίζω..Λέω ότι δεν υπάρχει λόγος να πεις τα σύκα σύκα εδώ. Μπορεί να υπάρχει ημιμάθεια αλλά δύσκολα θα βρεις άγνοια. Δεν ήθελα να σε προσβάλω, συμπάθα με.
Το είπα γιατί προτιμώ να μην χωρούν αυτά κάτω απο τέτοιες αναρτήσεις. Έτσι κατάλαβα το περίγραμμα των διαχειριστών και το πλαίσιο που μπαίνει και απο την ίδια την ανάρτηση.
Αν θαρρείς ότι σε αδίκησα συγνώμη(Αν και έχω διαβάσει κατα καιρούς τα κειμενά σου στο ποιείν.
Αυτά.
ΥΓ. επιμένω στην αρχική μου άποψη για τα ποιήματα της Αλίκης Ψαχουλά. Η επανάληψη βοηθά.
Την καλημέρα μου (που έγινε και κατάσταση εκτός απο ευχή, παρόλο που βρέχει.)
δεν πολυ-συμπαθώ τον μελλοντικό χρόνο στα ποιήματα αυτά. θα, θα, θα…τόσο κοινότυπο.επίσης δεν μ’ αρέσουν οι επιθετικοί προσδιορισμοί μπρος (και πίσω)από χρονικά επιρρήματα.”τώρα αλλοτινό”
“διάφανο σήμερα”.προφανώς εκφράζω μια προσωπική αισθητική.κάποια ωραία νοήματα δοσμένα με “κακό” τρόπο, νομίζω.
οι τρεις τελευταίοι στίχοι του “Μύλος” μου θυμίζουν αρκετά την “Κηλίδα” του Σαχτούρη.
@33 Το ότι συμφωνώ είναι δεδομένο, απλά να ‘επαυξήσω’ στο ότι αν θέλουμε κάποτε στην Ελλάδα να ξεπεράσουμε το σύνδρομο του ‘αδικημένου’ από την κοινωνία, την τύχη ή δεν ξέρω γω τι άλλο κακό της μοίρας μας, θα πρέπει να διασπάσουμε τον σολιψισμό της ‘ποιητικής αυταρέσκειάς’ μας και να μάθουμε να ακούμε κι όσα δεν μας αρέσουν. Ένας διαδικτυακός τόπος σαν το ‘ποιείν’ αυτό ακριβώε διασφαλίζει. Αλλιώς πάντα υπάρχει η λύση του blog όπου μπορούμε αέναα να δοξάζουμε το ‘παραγνωρισμένο’ ταλέντο μας…
@ 32 Το μεγαλύτερο πρόβλημά μου ήταν πως θα παρέκαμπτα τη δεδομένη φιλία μου με την ποιήτρια. Όχι κυρίως γιατί φοβόμουν μην παραξηγηθεί, όσο γιατί κινδύνευα να υποπέσω στο λάος της οικειότητας. Επειδή την Αλίκη όχι απλώς την εκτιμώ σαν άνθρωπο αλλά είμαι πεπεισμένος για την ευφυία και το πάθος της, έπρεπε κάπως να αποτολμήσω μια διαφορετική προσέγγιση πέραν των τετριμμένων ευχαριστιών. Η πλάκα είναι κ. Μίχο, πως αν θεωρούσα τα ποιήματα της Αλίκης άνευ αξίας και ουσίας, θα μου ήταν πανεύκολο να ξοδευτώ σε ανούσια σχόλια του τύπου ‘τι όμορφο το ταγιέρ σου καλή μου’… Επειδή ακριβώς πιστεύω ακράδαντα ότι η Αλίκη στο μέλλον μπορεί να παρουσιάσει κάτι πραγματικά αυθεντικό, για αυτό και έπραξα ότι έπραξα. Σε ότι αφορά διάφορα οικιακά λουλούδια, η γνώμη μου είναι πως θα έπρεπε να έχουν ήδη μάθει ότι το περιβάλλον τους είναι το βάζο και όχι η αρένα της δημοκρατικής ανταλλαγής τεκμηριωμένων απόψεων. Όχι τίποτε άλλο, θα μαραθούν γρήγορα και είναι κρίμα…
@ Αλίκη είμαι έτοιμος να σου συγχωρήσω τα πάντα εκτός από την προσφώνηση ‘φίλε Γιώργο’. Οι πραγματικοί φίλοι μιλάνε στον ενικό χωρίς λοιπές προσδιοριστικές υπεκφυγές. Σε ευχαριστώ πρώτα από όλα για την προσφορά των ποιημάτων σου, είναι καιρός νομίζω να βγεις τελείως από το καβούκι σου, όχι μόνο το μπορείς, το αξίζεις κιόλας. Ελπίζω τα όσα σου έδωσα να διαβάσεις να μην σε τρόμαξαν με την απύθμενη ανοησία τους αν και πολύ φοβάμαι πως μόνο η έμφυτη ευγένειά σου σε κράτησε να μην εκφραστείς περαιτέρω…
Να πεις του παλιοκαπιτάλα να κόψει τα ταξιδάκια στη Ζυρίχη και να αρχίσει αυτά στο Λίβερπουλ!
Συνέχισε να γράφεις, συνέχισε να παρουσιάζεις δουλειές σου και του χρόνου με το καλό θέλω να σε δω μόνιμη κάτοικο Λονδίνου. Το πολύ πολύ κάποια ξυχή να αναγκαστεί να αναζητήσει δουλειά στη γηραιά Αλβιόνα. Με τα προσόντα του δεν θα του είναι δύσκολο…
Θεωρία ποίησης, κριτική θεωρία, αισθητική θεωρία – αλλά και πράξη, ποίηση, άγγιγμα, άνοιγμα στον “άλλο”, άνοιγμα του εαυτού, άνοιγμα του παραθύρου, ξέσκασμα, αναψυχή.
Οι odas elementales δεν είχαν τέτοια ειλικρίνεια και αμεσότητα όσο αυτές οι τελευταίες, απλές, ανθρώπινες κουβέντες.