Η γυναίκα μου με τα μαλλιά της φωτιάς του ξύλου
Με σκέψεις των αστραπών της ζεστασιάς
Με τη μέση της κλεψύδρας
Η γυναίκα μου με τη σιλουέτα της ενυδρίδας μέσα στης τίγρης τα δόντια
Η γυναίκα μου με κονκάρδα το στόμα της και με το μπουκέτο
των άστρων του τελευταίου μεγαλείου
Με δόντια αποτυπώματα του λευκού ποντικού πάνω στην άσπρη γη
Mε την κεχριμπαρένια γλώσσα την καθαρισμένη
Η γυναίκα μου με τη γλώσσα της μαχαιρωμένης όστιας
Με τη γλώσσα της κούκλας που ανοίγει και κλείνει τα μάτια
Με τη γλώσσα της πέτρας της απίστευτης
Η γυναίκα μου στα βλέφαρά της κοντύλια των μικρών παιδιών
Στα φρύδια της η άκρη της χελιδονοφωλιάς
Η γυναίκα μου στους κροτάφους της οι σχιστόλιθοι σκεπής θερμοκηπίου
Και με τους αχνούς στα τζάμια
H γυναίκα μου με τους ώμους της σαμπάνιας
Και με σιντριβάνι από κεφάλια δελφινιών που ζουν κάτω απʼ τον πάγο
Η γυναίκα μου με τους καρπούς σαν τα σπίρτα
Η γυναίκα μου με τα δάχτυλα του τυχαίου και του άσσου κούπα
Με τα δάχτυλα του κομμένου χόρτου
Η γυναίκα μου με τις μασχάλες των αλεπούδων της νύχτας του Άη Γιάννη
Με μπράτσα απʼ τον αφρό της θάλασσας και του υδατοφράκτη
Και με το ανακάτωμα του σταριού και του μύλου
Η γυναίκα μου με τις γάμπες σα ρουκέτα
Με κινήσεις ρολογιού κι απελπισίας
Η γυναίκα μου με κνήμες απʼ το μεδούλι του κουφόξυλου
Η γυναίκα μου με πόδια γράμματα κεφαλαία
Με πόδια αρμαθιά κλειδιά στο πόδια των πιωμένων καλφάδων
Η γυναίκα μου με μαργαριταρένιο κριθάρι στο λαιμό
Η γυναίκα μου με χρυσή κοιλάδα στήθος
Το ραντεβού μέσα στην ίδια την κοίτη του χειμάρρου
Στα στήθια της νύχτας
Η γυναίκα μου με στήθια θαλασσινά καλύβια
Η γυναίκα μου με στήθια όρυγμα ρουμπινιών
Με τα στήθια φάντασμα του τριαντάφυλλου κάτω απʼ την τριανταφυλλιά
Η γυναίκα μου με την κοιλιά ξεδίπλωμα της βεντάλιας των ημερών
Με την κοιλιά γαμψό νύχι γιγάντιο
Η γυναίκα μου με την πλάτη του πουλιού που δραπετεύει κάθετα
Με την πλάτη του ζωηρού ασημιού
Με την πλάτη του φωτός
Με σβέρκο από τυλιγμένη πέτρα και βρεγμένη κιμωλία
Και το πέσιμο ενός ποτηριού απʼ όπου μόλις ήπιαμε
Η γυναίκα μου με τους γοφούς της βάρκας
Με τους γοφούς της γυαλάδας και τις φτερούγες του βέλους
Και από κοτσάνια φτερών του άσπρου παγωνιού
Της ζυγαριάς της άσπλαχνης
Η γυναίκα μου με τα οπίσθια από κεραμικό και από αμίαντο
Η γυναίκα μου με τα οπίσθια από την πλάτη του κύκνου
Η γυναίκα μου με τα οπίσθια της άνοιξης
Με το σεξ της γλαδιόλας
Η γυναίκα μου με το σεξ της διευθέτησης και του ορνιθόρρυγχου
Η γυναίκα μου με το σεξ από φύκια και από αρχαίες καραμέλες
Η γυναίκα μου με το σεξ του καθρέφτη
Η γυναίκα μου με τα μάτια με δάκρυα γεμάτα
Με τα μάτια μενεξεδιάς πανοπλίας και μαγνητισμένης βελόνας
Η γυναίκα μου με μάτια της σαβάνας
Η γυναίκα μου με μάτια νερό να το πιείς στην φυλακή
Η γυναίκα μου με μάτια δάσος συνέχεια κάτω απʼ το τσεκούρι
Με μάτια της στάθμης του νερού της στάθμης του αέρα της γης και της φωτιάς
**********
Σημείωμα
Ο André Breton ήταν φίλος του Πωλ Βαλερύ και θαύμαζε τον Μπωντλαίρ, τον Ρεμπώ, τον Λωτρεαμόν και τον Μαλλαρμέ …έκανε παρέα με τον Απολλινέρ ….μελέτησε τις θεωρίες του Φρόυντ και μαζί με τον Σουπώ και τον Ντεσνός στερα από πειράματα υπνωτισμού ανακάλυψαν την αυτόματη γραφή. Ίδρυσε το κίνημα « νταντά», Το τραγούδι του ντανταϊστή / που είχε το νταντά μες στην καρδιά /κούρασε πολύ τη μηχανή του / που κι αυτή είχε το νταντά μες στην καρδιά (Φιλίπ Σουπώ). Έγραψε τα τρία μανιφέστα του υπερρεαλισμού. Πιστός στις θεωρίες του και στον έρωτα μάς συγκινεί με ένα δικό του έντονο και αφηρημένο τρόπο .
Αυτό είναι ποίηση.
Χαρά στα μάτια,στα μυαλά,ώραιο πράγμα λέμε!!
O εξαίρετος κύριος Breton! Θλιμμένος και άβολος στα φωτεινά σαλόνια του ποιητικού σήμερα. Αντιστέκεται και αρνείται πεισματικά την ποιητική και την ηθική που οδηγεί στη χειραγώγηση των “μαζών” μέσω του εγκλωβισμού στο ποιητικώς καθιερωμένο και στην ηθικώς επικρεμάμενη τιμωρία. Κι επιπλέον, σχολιάζει για την ασχήμια του καθημερινού φασιστικού… “εγέρθητοι”: “Εξεγερθείτε νέοι ποιητές!”
μετά από αυτό
κάτι σαν αυτό, μου ΄ρχεται…
http://youtu.be/inLC2cYyJwU
κύριε Ριτσώνη τα σέβη μου
χαίρομαι που σας αρέσει κυρία Καραγιάννη … με την τόσο ερωτική …
και ευκίνητη γραφή σας
“Μερακλίδικη” ποίηση όπως ο μεταφραστής της…
“Η ομορφιά θα είναι ΣΠΑΣΜΩΔΙΚΗ ή δεν θα είναι”
(η κατακλείδα από τη «Νάντια» του)
Ορθή διαπίστωση, κ. Αραβανή. Σπεύδω να επανορθώσω το ότι παρέλειψα να συγχαρώ τον κ. Ριτσώνη για τη θαυμάσια δουλειά του.
Ενδεικτικά να θυμίσω ακόμη διαδικτυακές συνδέσεις που επιτρέπουν μια πληρέστερη επαφή με την παρουσιαζόμενη ποιητική σύνθεση μέσω του λόγου (και του ίδιου του Breton), της εικόνας, του κειμένου στη γαλλική γλώσσα:
διαβάζει ο Α. Breton http://periodiccircumspection.blogspot.com/2009/02/andre-breton-nasceu-ha-cento-e-treze.html
το γαλλικό κείμενο και η ανάγνωση του Α. Breton
http://wheatoncollege.edu/vive-voix/poemes/union-libre/
http://wheatoncollege.edu/vive-voix/poemes/union-libre-2/
η ανάγνωση του ιταλού συνθέτη και καλλιτέχνη Andrea Arcella
http://www.mixcloud.com/…/andre-breton-lunion-libre/
Καλημέρα σας και καλή Κυριακή,
Έστω και ετεροχρονισμένα επιτρέψτε μου να σχολιάσω τη συγκεκριμένη μετάφραση και το σημείωμα του φίλου ποιητή-μεταφραστή και πολλά άλλα, Κώστα Ριτσώνη. Καταρχήν, ως είναι γνωστό, ο Μπρετόν δεν ίδρυσε το κίνημα Νταντά. Αντιγράφω από την εισαγωγή του βιβλίου “Αντρέ Μπρετόν, Γαιόφως και άλλα ποιήματα (1916-1936)”, εισαγωγή-μετάφραση-σημειώσεις Σωτήρης Λιόντος, ύψιλον/βιβλία 2004: “Τον Ιανουάριο του 1920 ο Tristan Tzara μεταφέρει την νταντα’ι’στική εξέγερση από τη Ζυρίχη στο Παρίσι. Ο Breton και οι φίλοι του συμμετέχουν ενεργά σε όλες τις εκδηλώσεις του παρισινού Dada για τα επόμενα δύο χρόνια. […] Έχοντας αντιληφθεί το αδιέξοδο της συνέχισης μιας μηδενιστικής εξέγερσης και μιας πολεμικής της άρνησης και της πρόκλησης σκανδάλων που λειτουργούσε πια ως αυτοσκοπός, έρχεται σε σύγκρουση με τον Tzara, μετά την αποτυχημένη απόπειρα του ‘Συνεδρίου για τον καθορισμό των κατευθύνσεων και την υπεράσπιση του νέου πνεύματος’ που διεξήχθη στις 30 Μαρτίου του 1922 στο Παρίσι. Τον Απρίλιο η ρήξη του με το Dada εκδηλώνεται με τη δημοσίευση στο δεύτερο μέρος της νέας σειράς του περιοδικού ‘Λογοτεχνία’ του άρθρου του ‘Αφήστε τα όλα’: ‘Αφήστε τα όλα. Αφήστε το dada. Αφήστε τη γυναίκα σας. Αφήστε την ερωμένη σας. Αφήστε τις ελπίδες σας και τους φόβους σας. Σπείρετε τα παιδιά σας στην άκρη ενός δάσους. Αφήστε τα πουρνάρια να πάτε για το γάμο. Αφήστε αν χρειαστεί μιαν άνετη ζωή και μια μελλοντική αποκατάσταση. Πάρτε τους δρόμους’.
Όσον αφορά στο ποίημα της ανάρτησης, που ο κύριος Ριτσώνης μας προσφέρει μία καλή μεταφραστική εκδοχή του, αντιγράφω εκ νέου από την εισαγωγή του προαναφερθέντος βιβλίου: ” ‘Η ελεύθερη ένωση’ (L’ Union Libre), το γνωστότερο ποίημα του Breton, γράφτηκε στη Lyons-la-Foret στις 20 και 21 Μα’ί’ου του 1931 και κυκλοφόρησε ανώνυμα στις 10 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς ανώνυμα με μόνη την ένδειξη: Παρίσι, MCMXXXI (1931), σε 75 αντίτυπα. Εμπνευσμένο από την ερωτική του σχέση με τη Suzanne Muzard, για την οποία είχε χωρίσει με την πρώτη του σύζυγο Simone Kahn στα 1929, είναι ένα αλληγορικό ποίημα σπάνιας ομορφιάς, μια ερωτική λιτανεία, μια λυρική έκρηξη, ένας ύμνος για τη γυναίκα και μια εκστατική χαρτογράφηση του γυναικείου σώματος μέσω τολμηρών μεταφορών. Επιβεβαιώνει δε την πίστη του Breton στις δημιουργικές δυνάμεις του τρελού έρωτα καταλύτης του οποίου είναι το αγαπημένο πρόσωπο, η ιδανική γυναίκα”.