– Τα ίδια ρωτάς, καιρό τώρα… Ναι, τα κατάφερα. Πώς; Νομίζεις πως έχει
σημασία για σένα; Καθένας βρίσκει τον τρόπο του, αν τον βρει. Αλλιώς, δε
θα μπορούσα να τα τακτοποιώ με τους άλλους; Εδώ, για να ξέρεις, δεν
υπάρχουν άλλοι.
– Πόσα;
– Πάλι τα ίδια… Εκεί νομίζετε πως υπάρχει όντως χρήμα ιερό, χάπι της χαράς,
κι άλλα τέτοια…
– Και τι υπάρχει;
– Μόνο η φαντασία που δεν υπάρχει εδώ. Αλλά τώρα ετοιμάζεσαι γι’ αλλού.
Πού σ’ έχουν τώρα;
– Στη μονάδα τελικού σταδίου.
– Καινούριες λέξεις, ή μάλλον… παλιές, θυμίζουν τελικές λύσεις και τ’
ανάλογα… Πρόλαβες ρύθμισες;
– Όχι όλα.
– Και θα χρειαστείς υπερβατική τεχνολογία; Κοίτα, δεν είναι για όλους. Έχεις
χρόνο να σκεφτείς; Μπορείς με τόσα φάρμακα; Τι περιθώριο δίνουν;
– Μέρες, ίσως ώρες.
– Έτσι ειν’ αυτά. Εδώ στην ανυπαρξία, αυτά που σκέφτεσαι είναι το ίδιο
ανύπαρκτα. Και κάτι άλλο… υπάρχει ένα παρά για όλα, π.χ. παρά λίγο, παρά
κάτι… Κι ένα μετά που συχνά κρύβει σκοπιμότητες. Δε σε παρηγορώ. Για τον
πόνο τουλάχιστον έκανες κάτι; Εγώ κάποτε δεν πρόλαβα. Αλλά δεν έχει πια
την παραμικρή σημασία.
– Πότε θα τα πούμε πάλι;
– …
