Όχι πια έρωτες.
Δεν μπορώ να σκεφτώ ξανά πως πρέπει να αρχίσω να αγαπώ κάποιον άλλον.
Δεχτήκαμε τα όνειρα και δεν ζήσαμε ποτέ μαζί. Εγώ εδώ στην μέρα της μαρμότας κι εσύ στο μυαλό σου έχει κτίσει έναν άλλον έρωτα.
Και δεν πονάει η άρνηση μα πιο πολύ η επανάληψη του χρόνου. Μια καθημερινότητα, ένας καφές και ένα μήνυμα. Όχι για εμένα.
Δεν ξέρω αν μπορώ να γράψω για τον έρωτα
πέρα από τα ποιήματα αυτά δεν είμαι τίποτα κανονικό.
Θέλω να ξεχάσω την μορφή που απομακρύνεται. Μα δεν φταίει καν ο κόμπος στο στήθη, η θολούρα στα μάτια που έχει ακόμα την μορφή σου.
Δεν σε γνώρισα ποτέ. Και στα μάτια μόνο φωτιά να βρίσκεις, κι ας είναι πολλές οι λέξεις αυτές για να περάσει αυτό το «δεν γίνεται».
Σημειώματα (1)
Τι κρίμα να σε άγει και να σε φέρει το κενό! Δεν πίστεψα στην ύπαρξη του Θεού γιατί γεννήθηκα αλλά γιατί έμαθα να μην είμαι περαστική σε αυτή τη ζωή. Δεν μου πάει να κυλάω από μέρα σε μέρα με άλλη ψυχή.
Σημειώματα (2)
Την μέρα που θα πέσουμε μαζί στην φωτιά θα γίνουμε κάτι αληθινό. Είχαμε στα μάτια κάτι βαρύ και άστατο, μας έπαιρνε την λευτεριά. Από τα χέρια σου σιωπηλά έγδυνες την γαλήνη λες και ήταν μισοφόρι. Μα τώρα τέρμα αυτά. Σε όλα τα νιάτα αποθέωνα την αγάπη αρκεί να έβρισκα την ανάσα μου. Τι να σου πω για να αποδείξω το μεθύσι; Αν ήμουν κάτι λιγότερο θα ήμουν γεμάτη θάλασσα.
