ποιός υγρός αγρός
ή ποιά λαίμαργη μνήμη
με καταπίνει;
όλα ντυμένα
με τη χλαίνη της χλεύης.
έλα κοντά μου.
να σκεπαστούμε
με γυμνόστηθες λέξεις.
να υπάρξουμε.
σα δυο ποιητές
μες στο στόμφο της νύχτας-
να υπάρξουμε.
`
να η θηλή μου.
δάγκωσέ τη σαν άστρο.
να η θλίψη μου.
ανάσες πεύκων.
τεμπέλικα κύματα
σε μια θάλασσα.
χαμηλά σπίτια.
φυλλωσιές μάς ταΐζουν
τον ιδρώτα τους.
σκιά μιας λεύκας.
χέρια μεταναστεύουν
ως το άπειρο.
ριπές αστεριών.
πέλματα υπηρετούν
το απέραντο.
μακρινές λάμψεις
πάνω στο λαιμό ενός
κίτρινου λόφου.
δες το φεγγάρι.
στο σβέρκο του δυο μύγες
ερωτοτροπούν.
πάλι σαλεύουν
εκείνα τα λιόδεντρα.
πάνε σ’ άλλη γη.
το κομοδίνο
αποστηθίζει φράσεις
που σου ‘πα στ’ αυτί.
μία κουρτίνα
τεντώνει τις φλέβες της
και ξεμακραίνει.
έν’ αλμυρίκι
με το λυγμό των άστρων
αποκοιμιέται.
ένα κρεβάτι,
δυο βρακιά στο πάτωμα.
να το ποίημα.
