Πρεμιέρα 23 Σεπτεμβρίου και κάθε Δευτέρα &Τρίτη στις 21:00 / ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΑΘΜΟΣ
Απόσπασμα προς δημοσίευση στο poiein.gr
Στις ανακρίσεις είπα ότι θόλωσα. Τους είπα ότι θόλωσα. Δεν είναι έτσι. Δεν θέλω, κατά πως λένε, να πέσω σε αντιφάσεις και να αλλάξω την κατάθεσή μου τώρα, αλλά δεν θόλωσα. Δεν είναι αυτή η λέξη. Πνίγηκα. Λες και μια θηλιά που ’χε στηθεί εκεί από τη γέννησή μου τεντώθηκε πάνω στο σβέρκο μου κι από κάτω μου τραβήξανε το σκαμνάκι. Πνίγηκα. Κι άμα πνιγείς κάνεις σαν το κατσίκι που καταλαβαίνει ότι το πάνε για τον χασάπη. Έχετε δει πως κάνει το κατσίκι άμα δει να το πλησιάζουν περίεργα; Δεν θόλωσα. Άμα θολώνεις δεν ξέρεις ποιός είσαι. Εγώ ήξερα ότι ήμανε ο Νίκος ο Κοεμτζής, που με νομίζανε για το αρκούδι που, όποτε τους έκανε κέφι, του βαράγανε το ντέφι κι αυτό έπρεπε να χορέψει για να βγάλουνε τα γούστα τους.
Ούτε τα λογικά μου έχασα, μήτε τα παράλογά μου βρήκα. Ο πνιγμένος δε ξέρει ούτε λογικό μήτε παράλογο. Δεν πατάει ούτε χώμα ίσο μήτε κάρβουν’ αναμμένο. Χριστιανός είσαι, αντίχριστος είσαι, δεν ξέρεις πούθε να κοιτάξεις, πούθε να πας. Ο πνιγμένος, εδώ, αυτό που σας λέω ’γω, δεν έχει πατρίδα. Ο πνιγμένος γεννήθηκε στον πάτο της θάλασσας και παλεύει να ’βγει όξω μπας κι ανασάνει μέχρι να τον ετραβήξουνε και πάλι κάτω. Και θα ρωτάτε τώρα μέσα σας “κι όσα γινήκανε, ρε Νίκο, γινήκανε στον πάτο που μπλάβιαζες από το πνίξιμο για απάνου που ανάσανες; Στο ανέβας για στο κατέβας;’’ Αυτό δεν σκέφτεστε; Κι εγώ το σκέφτομαι. Κάνει διαφορά; Έχει σημασία; Δεν θόλωσα. Πνίγηκα σας λέω. Τώρα μπορώ να το πω.
Από μια στιγμή και μετά το πράμα δεν έχει ερωτήσεις. Υπάρχουν σκυλιά που τα ’χουνε οι κυρίες για γλάστρες. Υπάρχουν και σκυλιά που μες στη ντάλα του μεσημεριού διψάσανε και πήγανε να πιούνε νερό από το παρτέρι του νοικοκυραίου. Και ο νοικυραίος βγήκε και τα τσάκισε με μια αξίνα. Από ’κει κι έπειτα, άμα το σκυλί ξαναδιψάσει, δεν βλέπει μήτε αξίνες, μήτε νοικοκυραίους. Πετάει όξω τα δόντια πρώτο και ορμάει μια στο νερό και μια στο γόνατο. Δεν έχει γυρισμό, δηλαδής, αν μ’ εννοάτε. Να ρωτήσω τον εαυτό μου… Και να τον ηρώταγα. Σάμπως θ’ άκουγα καμιά παπαδίστικη φωνή να μου πει “τέκνον μου Νικόλαε, αμαρτάνεις;’’. Άμα ο χείμαρρος φάει τα σχοινιά της γέφυρας, πες ότι γυρνάς και την εβλέπεις να παλεύει να κρατηθεί όρθια. Την ξαναπερνάς;
**************************************************************************
Το τέρας που ζητάμε
Ο κοινωνικός αλγόριθμος μιας περιόδου όπως αυτή που εκτείνεται από τον Μεσοπόλεμο μέχρι τη Χούντα, δεν διαφοροποιείται πολύ από τη σημερινή και δεν θα διαφοροποιηθεί πολύ από την αυριανή. Αν και οι ιστορικές συγκρίσεις δεν αρκούν για να κατανοήσει κανείς το υλικό βάθος της καθημερινότητας των ανθρώπων, τα υλικά που συνθέτουν τα κολοβά ευρωπαϊκά κράτη της ανατολικής Μεσογείου όπως η Ελλάδα παρουσιάζουν εντυπωσιακή αντοχή στο διάβα του χρόνου: «νόμος και τάξη», «μειοψηφίες που διαταράσσουν την κοινωνική ειρήνη», «ατομική ευθύνη», «καταδικάστε την βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», «τα άκρα έλκονται», «τσακώθηκαν για το ποδόσφαιρο»… Και αυτά τα υλικά αναδύονται στην επιφάνεια της δημόσιας ζωής με ακριβή περιοδικότητα όχι σαν αναλυτικά εργαλεία για μια καλύτερη συλλογική ζωή αλλά σαν συνθήματα στα χέρια διεφθαρμένων εξουσιομανών.
Οι καθεστωτικές πολιτείες, τα βαθέα κράτη έχουν ανάγκη τα «τέρατα». Γιατί τα «τέρατα» δεν ξέρουμε από πού έρχονται, τί ζητούν, πού πάνε. Το ποινικό δίκαιο αποφαίνεται εξ ορισμού επί του στενού πυρήνα της «τερατώδους», «ακατανόητης» βίας και όχι επί των αιτίων που την γέννησαν. Τα τέρατα είναι οι φορείς του απόλυτου τρόμου που παραλύει τα νοητικά διαθέσιμα. Τα τέρατα, και τότε και τώρα και αύριο, είναι η βαλβίδα ασφαλείας της πολιτικής αποδρομής μιας κοινωνίας.
Ο Νίκος Κοεμτζής ήταν το σωστό«τέρας», στην κατάλληλη στιγμή. Και αυτό το τέρας το είχαν όλοι ανάγκη.
Τον είχε ανάγκη η τυραννία που επεδίωκε να εμφανιστεί ως ένας πολιτειακός παράδεισος «όσον αφορά την τάξιν, ασφάλειαν και ήπιον κλίμα των πολιτών».
Τον είχε ανάγκη η κοινωνία που έστεκε βουβή απέναντι στην συνεχιζόμενη τοποθέτησή της στον γύψο.
Τον είχε ανάγκη η μαζική επικοινωνία, τα ΜΜΕ, που με αιμοβόρο ενθουσιασμό ανακάλυπταν το απόλυτο εγκληματία τους.
Η ιστορία του Νίκου Κοεμτζή δεν ξεκινά το βράδυ της 25ης Φεβρουαρίου 1973, πάνω στην πίστα της «Νεράιδας της Αθήνας», στην οδό Αγίου Μελετίου 45, στην Κυψέλη, ανάμεσα σε τρία μαχαιρωμένα πτώματα, τραυματίες, πελάτες, γκαρσόνια και μουσικούς να ουρλιάζουν. Ούτε τελειώνει εκεί. Η ιστορία του Κοεμτζή είναι ένα ακόμα γυάλινο, ματωμένο θραύσμα της ιστορίας μιας χώρας που κάθε τόσο σπάει τον καθρέφτη της.
Υ.Γ.: Η συγγραφή του κειμένου δεν θα ήταν δυνατή χωρίς την πολύτιμη συνεργασία του δικηγόρου και αδερφικού φίλου Φώτη Παλαμιώτη. Μέσα σε πανδημικές συνθήκες, ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό στις προκλήσεις της έρευνας στην οποία τον προσκάλεσα να συμμετάσχει. Η από κοινού έρευνα, ειδικά στο δικαστικό σκέλος, μας αποκάλυψε άγνωστες μέχρι τότε σε εμάς και στο ευρύ κοινό πληροφορίες και με οδήγησε σε μία τελείως διαφορετική δημιουργική τροχιά από αυτή που θα διέτρεχα αν βασιζόμουν στις ήδη διαθέσιμες πηγές.
Βαγγέλης Γέττος
***********
INFO
«Η Τελευταία Απολογία του Νίκου Κοεμτζή»του Βαγγέλη Γέττου
Άμα ο χείμαρρος φάει τα σχοινιά της γέφυρας, πες ότι γυρνάς και την εβλέπεις να παλεύει να κρατηθεί όρθια. Την ξαναπερνάς;
Πρεμιέρα 23 Σεπτεμβρίου και κάθε Δευτέρα &Τρίτη στις 21:00
ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΑΘΜΟΣ
Ο Νίκος Κοεμτζής έμεινε στην ιστορία ως ο άνθρωπος που το 1973 στην πίστα του λαϊκού κέντρου Νεράιδα της Αθήνας σκότωσε τρεις «για ένα ζεϊμπέκικο». Στο μοναδικό μέχρι σήμερα θεατρικό έργο του Βαγγέλη Γέττου για την υπόθεση που συγκλόνισε την Ελλάδα, ο ήρωας κάνει μια ευχή την ώρα που ξεψυχά: να του δοθεί η ευκαιρία να αφηγηθεί την ιστορία του για μια τελευταία φορά. Όχι σε δικαστές και αστυνομικούς αλλά σε καθημερινούς ανθρώπους. Το κοινό, μέσα από την αφήγηση του Κοεμτζή, προσκαλείται σε μια ανατρεπτική ανασκόπηση, όχι μόνο του φονικού και όσων ακολούθησαν, αλλά και όλης της τρικυμιώδους περιόδου στην οποία εκτυλίσσεται η ζωή του αντιήρωα: μεσοπόλεμος, κατοχή, αντίσταση, εμφύλιος, χούντα.
Γιατί άραγε αυτή η ιστορία έχει γίνει ταινία, τραγούδι και τώρα θεατρική παράσταση; Τι διαφορετικό έχει το έγκλημα του Κοεμτζή από σύγχρονα εγκλήματα που ξεχνιούνται τόσο γρήγορα; Ποια είναι η ιστορία της βίας ενός εγκλήματος; Είναι μόνο η στιγμή της αποτρόπαιας πράξης, ή μήπως συντελείται δεκαετίες νωρίτερα και πώς;
Τη σκηνοθεσία υπογράφειο Αλέξανδρος Νικόλαος Μπαλαμώτης, απόφοιτος του αντίστοιχου τμήματος σπουδών του Royal Holloway University of London καιτ ου Edinburgh Napier University. Ερμηνεύει ο Μάρκος Γέττος.
**************************************************************************************************
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Κείμενο: Βαγγέλης Γέττος
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Νικόλαος Μπαλαμώτης
Σκηνικό – κοστούμι: Αλέγια Παπαγεωργίου
Μουσική – ηχητικός σχεδιασμός: Δημήτρης Χατζηζήσης
Σχεδιασμός φωτισμών: Λάμπρος Παπούλιας
Επιμέλεια κίνησης: Αυγουστίνος Κούμουλος
Σύμβουλος έρευνας: Φώτης Παλαμιώτης
Social media: Ideation
Φωτογραφίες: Μάνος Ξηρουχάκης
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Ευαγγελία Σκρομπόλα
Teaser-Trailer: Μάκης Ματσούκας, Κωνσταντίνος Καλαβρέζος, Αλέξανδρος Μασμανίδης
Εταιρία παραγωγής: The Prodigy Theatre Company
Ερμηνεία: Μάρκος Γέττος
Στο ρόλο του Αστυνόμου ακούγεται ηχογραφημένος ο ΔημήτρηςΜηλιώτης.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Παραστάσεις: Από 23 Σεπτεμβρίου έως και 29 Οκτωβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Τιμές Εισιτηρίων:
Κανονικό: 15€
Φοιτητικό: 12€
Μειωμένο, Άνω των 65, Ανέργων, ΑΜΕΑ και Ομαδικό: 10€
Διάρκεια: 65’
Προπώληση: Ticketservices
Θέατρο Σταθμός, Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο, Αθήνα
