ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΦΩΤΕΙΝΗ
Τι έγνοια αυτή που τρώει το κορμί
Και μαύρους κύκλους ζωγραφίζει.
Στα μάτια σου λιμνάζει η αφορμή
Και ροκανίζει το σχοινί.
Μια νύχτα φωτεινή
Τη μέρα εξαργυρώνει.
Η έξοδος στενή
Και η φωνή σου μόνη
Σ’ αναστατώνει για μια στιγμή.
Μια θάλασσα ντυμένη στα λευκά
Παράταιρα σού σεκοντάρει.
Κρεβάτι στρώνει, έρωτα κεντά
Για να σε πάρει στ’ ανοιχτά.
*
ΠΕΖΟΠΟΙΗΜΑ
Όταν τα δόντια σου βυθίζονται στη σάρκα και η γεύση του αίματος κινητοποιεί τους σιελογόνους αδένες καινούργιους ορίζοντες βλέπεις στα μάτια μου, στο στόμα μου προσφέρεις του θύματος τα μέλη και είναι μέλι τα δάκρυα χαράς και τύψη προσφοράς, για αυτό φοράς τα κόκκινα και θάβεις τα μαύρα, φωτιά και λαύρα στο κεφάλι σου και πάλι σου τραγουδώ με τρόπο, μα πού να βρω τόπο χλοερό να σε βαφτίσω στο νερό του Ιορδάνη, αυτόν που δε μου φτάνει να ξεδιψάσω και τι να πω, τι να φωνάξω για να μ’ ακούσεις.
Καλώ τον κωδωνοκρούστη να σημάνει συναγερμό μήπως μας γιάνει απ’ την αρρώστια του καιρού, αυτού που μας πάει ντουγρού στον πάτο της Μεσόγειας λεκάνης.
