Λευτέρης Πούλιος, Το Θεώρημα, Κέδρος 2005
Στο μετρό
ονειροπολώ
κι ανασαίνω βαριά
απ’ το κάπνισμα.
Για μια στιγμή ζαλίζομαι
και πέφτουν πάνω μου πολλά φώτα.
Θλίβομαι νιώθοντας
την ανέλπιδη τέχνη
του ποιητή.
Πόσο απλός ο κόσμος,
αυτό το μεγάλο τίποτα,
και πόσο δυστυχία
και βάσανα
σε ραγισμένες καρδιές
και ψυχές πεθαμένες.
(Από το νεοσύστατο www.poticanet.com)
Πόσοι και πόσοι μιλάνε και σχολιάζουν με ύφος εδώ μέσα και δηλώνουνε και ποιητές και δεν τον φτάνουνε τον Πούλιο ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι. Λίγο σύνεση κύριοι. Ένας περιπτεράς σπίκιν.
λίγη***
Δεν εχω λογια.
Πως μπορω να επικοινωνησω με τον ιδιο?
Να τον συγχαρω