ΤΑ ΧΕΡΙΑ
Κλειδωμένες όλες οι πόρτες
σφαλίζουν ανελέητα την ερημιά μας.
Πόση γροθιά πόση οδύνη
θέλω ακόμη,
χρειάζεται,
μέχρι να γυαλίσει πίσω μου ο ήλιος
διπλωμένος στα κάγκελα του μπαλκονιού.
-Θα πρέπει να σπεύσουμε να ξανασυστηθούμε με βάση τα νέα δεδομένα .
Γρήγορα γρήγορα.
ούτε τα χέρια να λυθούν δε θα προλάβουν
για ν’ αντικρίσουν παρθενικά οι παλάμες
τις όμορφες φλέβες τους,
τα δυνατά τους στήθη
θαρραλέα
που ορίζουν τις πόρτες.
Θάλασσες
Επίμονα γυρεύει
Το παράθυρο
Το βράδυ
να μας βρει
αντισταθήκαμε
κι ας είμαστε βουβοί από φως
για χρόνια τώρα.
Γεμάτο από θάλασσες παράθυρο
Θάλασσες που δεν κράτησαν τα μάτια
Θάλασσες ανείπωτες
Μα εσύ να κλαις,
Να κλαις
Για νάʼ ναι όμορφη η πλημμύρα
2
“Death is a letter that was never sent”
IGNU, Allen Ginsberg
Να περπατάς
Να λησμονάς ταυτόχρονα
Πράξεις μεσοπαθητικές
Κομμάτια ενστίκτου
Με λίγο από στοχασμό
Εμπρόθετο το πεζοδρόμιο
Πάει
Και στα χυμένα γράμματα
Της αναποδογυρισμένης μηχανής
Με τον αναποδογυρισμένο ταχυδρόμο
«Επείγον»
Ανάμεσα στις λέξεις
Κάτω από τις σκιές των γραμμάτων που δε βιάζονται
Μπαινοβγαίνει ο σάτυρος γλείφοντας προκλητικά τις απολήξεις
Του ε του π του ε του ι του γ του ο του ν
Κοιτάζοντάς σε τόσο μες στα μάτια που αυτά δακρύζουν
Πολύ βλέμμα για να το αντέξεις
Αντιστράφηκαν οι όροι.
Παραλήπτης
Αποστολέας
ή
Αποστολέας
Παραλήπτης;
Πώς με βασανίζει αυτό το τέλος.
3
Αν για θέμα της η τέχνη
Θα έχει μια σπασμένη στάμνα
Μια μικρή ψυχή θρυμματισμένη
Με αυτολύπηση μεγάλη
Αυτό που θʼ απομείνει ύστερα από μας
Θα είναι σαν το κλάμα εραστών
Σʼ ένα μικρό λερό ξενοδοχείο
Όταν ροδίζει η αυγή τον τοίχο
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΚΛΑΣΙΚΟΙ, Ζμπίγκνιεβ Χέρμπερτ
Δεν μου αρέσουν οι ερωτήσεις
Που ξεκινούν με τι .
Το τι κρατάει λίγο απʼ το τίποτε εξάλλου.
Ο φόβος
Για την ιδέα των πραγμάτων
-Τόσο πλατωνικό, τόσο κλισέ-
Ήρθε κι εγκαταστάθηκε μέσα μου τη νύχτα
Του αδιαίρετου 9(θαʼτανε τρία αλλιώς)*
Και γέμισε η οθόνη με απόπειρες εντυπωσιασμού
Μήπως λιγάκι απαντήσω κι εγώ
Το τίποτε με λόγια.
-Δεν κατέχω και πολλά απʼ το υπαρκτό
Ώστε να πάρω θέση.-
Η θέαση
Παρετυμολογία της θέωσης
Του Είδους
Δρασκελίζει την αλήθεια του ανείπωτου.
-Γιατί μόνο ό,τι λέγεται,
Υπάρχει.
Ας μιλήσουμε, λοιπόν,
Για να μη δούμε άλλες σκιές.
Και ας πονάει αυτή η ποίηση.
*αναφορά στο ποίημα “La vita Vecchia” του Χάρη Βλαβιανού.
Ανηρημένο
Βραδινή περιπολία.
Βουίζω.
Συντρίμμια τακτοποιημένα αμφιθεατρικά στην εκκωφαντική ηχώ.
Όπως τα άχυρα ή οι δάφνες στα μαλλιά μου μετά το τέλος της άνοιξης.
Ανακλώνται τρισδιάστατα στο δέρμα της θάλασσας που έπνιξε το χέρι μου.
Μαζί μʼαυτό που δεν άντεξε η αφή .
Βρέθηκε πρόσφατα στο σεντούκι του μικρού ναυτίλου*.
…
Παραμέρισε με μια λαβή τ’αυτιά του χτυπώντας τα από πίσω προς τα μπρος, ξεκινώντας το άγγιγμα απʼ το λοβό.
Το δέρμα που έδινε το σήμα έναρξης ώστε να ξεκινήσει ο χορός των θησαυρών ανάμεσα στα σκεβρωμένα βαρκάκια που ορέγονται το πέλαγος.
Ω η μαγεία της άνωσης.
*αναφορά στο ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Ελένη Τζατζιμάκη γεννήθηκε το 1986 στην Αθήνα. Είναι τελειόφοιτη του τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών.
Το 2006 τιμήθηκε με το Βʼ βραβείο ποίησης σε διαγωνισμό με θέμα το Αιγαίο του λογοτεχνικού περιοδικού ΚΕΛΑΙΝΩ. Παράλληλα ασχολείται με τη μουσική ενώ κατά καιρούς αρθρογραφεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Η ποιητική συλλογή Η μαγεία της άνωσης είναι το πρώτο της βιβλίο.
Aυτά κάνουν τα βραβεία του ”ΚΕΛΑΙΝΩ”
Η ιστορία δεν διδάσκεται, μόνο βιώνεται, αλλά δυστυχώς ούτε καν αυτό δεν παρέχεται ως εκπαίδευση. Εξάλλου, σίγουρα το σχόλιο 3 με βρίσκει σύμφωνο: όποιος θέλει πάντα να έχει την τελευταία κουβέντα, καταντά ψώνιο. Αλλά η τελευταία κουβέντα στη Μαγεία της Άνωσης δεν έχει γραφτεί, κι αυτό είναι αφορμή για μια κάποια συνέχεια;
Ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη φιλόξενη “Μαντινεία”, το ζεστό “Σαιξπηρικόν” και το θερμό “Φλού”.
Πήγα με βιβλία και γύρισα με φίλους. Ευλογία.
“Η μαγεία της άνωσης” καλά κρατεί μέσα μου ακόμα.
Μπορεί να διακρίνει κανείς τη μαγεία που δίνει η άνωση της ποίησης …
Μα πρέπει να ξεπεράσει η ποιήτρια το ψευτοδίλημμα Αποστολέας ή παραλήπτης μηνύματος ο ποιητής; (Να θυμίσω τον Καρυωτάκη Μπορεί δυό τρεις στίχοι μας , να μείνουνε καθώς , /τα περιστέρια που πετούν οι ναυαγοί στην τύχη / κι όταν φέρουν το μήνυμα δεν είναι πιά καιρός …)
Το να έχει κάποιος τις λέξεις, δίχως να κατ-έχει τις έννοιες, είναι σα να βρίσκεται ολόγυμνος καταμεσής του δρόμου, κρατώντας στα χέρια φόδρες, υφάσματα, κουμπιά….
Η ταπεινή και οπωσδήποτε καλοπροαίρετη άποψή μου
«Το να έχει κάποιος τις λέξεις, δίχως να κατ-έχει τις έννοιες, είναι σα να βρίσκεται ολόγυμνος καταμεσής του δρόμου, κρατώντας στα χέρια φόδρες, υφάσματα, κουμπιά…»
Συμφωνώ!
Διαβάζω σήμερα στον ηλεκτρονικό τύπο:
[ http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1114939&lngDtrID=244 ]
«Τη διαβεβαίωση ότι η Ελλάδα, σε κάθε δύσκολη ή κάθε εύκολη στιγμή, θα έχει έναν φίλο και εταίρο, τις Ηνωμένες Πολιτείες (…)»
…και ειλικρινά δεν αισθάνομαι απλώς ολόγυμνος καταμεσής του δρόμου αλλά ολόγυμνος καταμεσής του δρόμου κρατώντας κάτι κι έχοντας κάτι άλλο χωμένο κάπου…
Ας είμαστε ολόγυμνοι, αρκεί να είμαστε υγιείς, όμως τι γίνεται με τη νέα γενιά; Υπάρχει σχετικό βίντεο για τις επιπτώσεις των εντομοκτόνων, θα έλεγε κανείς ανθρωποκτόνων…
http://www.dailymotion.com/video/k18vmWaQ23LIN4P2bC.
Πόση φωταύγεια μπορεί να εκπέμπει
ένα μήνυμα .
Και ποιος δίνει σημασία στους κωλόγερους αν είναι αληθώς νέος; Το πολύ πολύ, το Νέο, να πεισμώσει και να αγαπήσει περισσότερο αυτό που κάνει. Και ακόμα καλύτερα, αποφασίσει πως δεν χρειάζεται την κατάφαση όλων αυτών των εκ πεποιθήσεως αρνητικών.
Κώνωπες είναι που μόνοι τους εστέφθησαν Βασιλείς, Παντοκράτορες Κριτές και με ένα βζζζζζζ θαρρούν πως μπορούν να αφαιμάξουν ό,τι ζωντανό.
ΥΓ. Θα πει τώρα κάποιος από δαύτους: “και εσύ πάλι ποιος είσαι;”
Ένας, κανένας ετων 62
Τελικά το να κάνει κανείς κριτική στα ποιήματα είναι πιο δύσκολο απο το να κάνει επίδειξη κριτικής σε κάποιον εσωτερικό προβληματισμό του… Και η ελιτίστικη, καταγεγραμμένη απαξίωση γυρνά μπούμερανγκ καταθέτοντας τα μικροαστικά απωθημένα μας.
Απο την άλλη έχουμε την υπεράσπιση με τεκμήριο ηλικιακής αθωότητας, που παρ’ όλα αυτά, o φορέας του τεκμηρίου συνδιαλέγεται σοβαροφανώς, και με πτυχίο και με βραβείο, με αναφορές σε Ελύτη, Βλαβιανό, Πλάτωνα, Ginsberg και άλλους ποιητές και φιλοσόφους…
Θα το σβήσουν, δεν θα το σβήσουν, θα το σβήσουν
Μαδώ τη μαργαρίτα και η αγάπη μου πάει, εξίσου, και στους δυο!
“Να τα λέμε τώρα…”
Για μένα ένα πράγμα μετράει όταν διαβάζω ποίηση, αν την αισθάνομαι ή όχι….φτωχή άποψη ίσως κατά πολλούς αλλά έτσι βλέπω την ποίηση οιασδήποτε μορφής…