Απόψε κρατώ στα μπράτσα
τα σπλάχνα
μιας ολόκληρης γενιάς…
Δεν έχω λόγο να λυπηθώ
κανένα από εμάς…
Έζησα ανάξια
κάτω από
μια προπέλα
που είχατε
με τόσες φοβίες
ηλεκτροδοτήσει…
Απήχθη στην πορεία
απʼ τα οράματα σας
και βιάστηκα
ασταμάτητα
στο πανδοχείο της ύλης…
Πλανεύτηκα από την ηθική σας
και εξαγόρασα την σκέψη μου
για περισσότερα αγαθά…
Πίστεψα στα ευαγγέλια της κρίσης
κι έγινα το ίδιο κτήνος με σας…
Μεγάλωσα
όπως διατάξατε
μα θα αρνηθώ
να με πιστέψουν…
Κρυφά
θα ελπίζω
να βανδαλίσουν
το τάφο μου
και κρυφά
θα περιμένω
να ψιθυρίσουν
στο κρανίο μου…
Πως δεν θα γίνουν
ποτέ μα ποτέ
σαν κι εμάς…
******************
Ο Ιάσωνας Σταυράκης γεννήθηκε στην Πάφο. Σπούδασε ισπανική φιλολογία. Εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση της Κύπρου
Ουσιαστική η απόπειρα γραφής για θέμα που καίει και “καίγεται” αισθητικά μαζί με τη στιχουργία.
Ο κάθε αναγνώστης είναι”κριτικός φίλος” του εκάστοτε ποιητή, όχι όμως ο επικεφαλής επιτροπής “νομιμοφροσύνης”. Γιατί λειτουργεί έτσι ο @1;
Το λεκτικό υλικό [ακόμη και οι προτασιακές δομές], το ύφος, η persona του νέου που (ποιητική αδεία) αναλαμβάνει να θρηνήσει για τη συστηματική και προμελετημένη καταστροφή της «νέας γενιάς» μη γρηγορούντων νεαρών [όχι μόνο της Κύπρου!], δυναμώνουν τη γνησιότητα της έμπνευσης και την ένταση του στίχου. Αλλά ο άνθρωπος που αγρύπνησε για να γράψει, και πονά για την πλάνη μιας ολόκληρης γενιάς, μόνο «αφελής» δεν είναι. Το ποίημα μάλλον φαίνεται να είναι στο στάδιο της επεξεργασίας [βλέπω: «απήχθη= απήχθην ], κι αυτό κάνει πιο γοητευτική τη λειτουργία και του ΠΟΙΕΙΝ, και πιο συμπαθή τον ποιητή που δοκιμάζεται μαζί με τον οποιονδήποτε από μας που διαβάζουμε και κρίνουμε.
Όπως μου γράφει στο μέιλ από Λονδίνο τώρα ένας φίλος, μόνο ο αρχιεπίσκοπος Νέας Ιουστινιανής και Κύπρου δικαιούται …διά να ομιλεί για «αφέλεια γράφοντος».
Στις κρίσιμες στιγμές που διέρχεται ο Πολιτισμός και η Ποίηση, έχουμε ανάγκη τον ισότιμο διάλογο –και μεταξύ των ποιητών, μα και μεταξύ των αναγνωστών !!!- για να ενισχυθεί ο ανατρεπτικός ρόλος της Ποίησης σε όσα αρνητικά βιώνει ο δοκιμαζόμενος Άνθρωπος [στην Αθήνα μου, στην Κύπρο ή στον Κόσμο ολόκληρο]. Γι’ αυτό και ο στοιχειώδης σεβασμός είναι αναγκαίος!
Πόσες Βαϊμάρες ακόμα;
Ελλάς έτος 2013μχ
Ύμνοι, θρήνοι, μιζέρια, ακατάληπτες χειρονομίες
αγανάκτηση και αναθέματα, στους βαρβάρους
που επιβουλεύονται και συνωμοτούν απέναντι
στον περήφανο και τίμιο ελληνισμό
Ενας λαός, ενοχικός, μίζερος, με την mea culpa
σε κάθε βήμα, να τον συντροφεύει
στο δρόμο, στα καφενεία, στους σταθμούς, στα ιντερνετια
Πουθενά σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα τουλάχιστον εδώ στα νότια
δεν άκουσα από ένα λαό να ρίχνει τόσο κλάμα
και μοιρολόι όσο στην Ελλάδα
Κι όλα αυτά γιατί του στέρησαν τον παραφουσκωμένο
τοξικό αέρα που ανάπνεε τόσο χρόνια
Κουράγιο παλληκάρια μετά την εβδομάδα των παθών
έρχεται Ανάσταση
εκείνο πού κατάλαβα ΄,είναι μιά απόπειρα διατύπωσης μιάς σκληρής αυτοκριτικής μιάς νέας γενιάς η οποία δέχτηκε άκριτα τό αυτονόητο πού τής προσφέρανε , αρκετά δέ συναισθηματικά φορτισμένη..
Όμως δέν δίνει άφεση αμαρτιών σέ όσους ντόπιους
ή ξένους ”προσφέρανε” ότι προσφέρανε τά προηγούμενα χρόνια .
Καί φυσικά σέ αυτούς λείπει κάθε διάθεση ή ικανότητα αυτοκριτικής είτε είναι μέν είτε είναι δέ.
Υπενθιμίζω όμως εδώ τό εξαιρετικό πρόσφατο κείμενο τού Αλκίνοου Ιωαννίδη .
Οσον αφορά τό ποιήμα θά έλεγα πώς καλά θά είναι νά αφεθεί νά περάσει η συναισθημματικη φόρτιση καί νά ξαναιδωθεί .
Τά καλά πράγματά του θά βρούν τόν ρυθμό τους
θά απλωθουνε ,θά βαθύνουνε καί θά ολοκληρωθούνε.
φιλικά Γ.Α
Συμφωνώ μαζί σας κ Σταυράκη.
Το νιώθω το ποίημά σας.
Καλή συνέχεια.
Κύριε I.Σταυράκη, σε υψηλό επίπεδο κι ο συνομιλητής κύριος Αλκίνοος Ιωαννίδης:
“Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ’ έξω κι από μέσα».”
“Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ’ αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη.
Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δε ζει καλά, κανείς δε ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι».”
Kι αν πρόκειται για ακόμη ένα Εγκώμιο στην Αμφισβήτηση εν έτει 2013; Καλοδεχούμενο! Αφήστε να μιλήσει από μέρα σε μέρα το ποίημα! Κι ας νομίσατε ότι επί των κεφαλών σας/μας πίπτει μια αντίφαση εν εαυτή [contradictio in adjecto], θα σας αποζημιώσει η ελευθερία στις σκέψεις, στις πράξεις, στα αισθήματα!
Εκτός του γεγονότος ότι το ποίημα μπορεί να σταθεί στον χώρο, μήπως ο ποιητής έχει υπερ εκτιμήσει τις δυνατότητες και τις ικανότητες της γενιάς του είτε πάνω από το μηδέν είτε κάτω, εδώ στην μεγαλόνησο; Ουδεμία αντίδραση, έτσι και για το γαμώτο….Το ποίημα όπως είπε και κάποιος φίλος θα κριθεί …… Δεν ξέρω εάν μάθανε ότι γαμιόμαστε και πλακόσανε κι οι γύφτοι αλλά καλού κακού ας φοραέι όλες οι γενιές και ένα τσίγκινο…..
ενα αρκετα καλο ποιημα.